İskemlenin Söyledikleri

Üniversiteli ruhuna hitap edenle haşır neşir olur. Gençliğin yegane ortamların başında kafeler gelir. Orada gençler yaşdaşları ile ağız ağıza, kafa kafaya, kalp kalbe tanışır ve kaynaşırlar.

Biricik mekan kafe diye umudumuzu oralara da bağlamayalım. Bir arkadaşım vardı. Soy ismini tuttu kafe şeklinde odasına isim koydu. Bu sefer arkadaşın evine gelen ve gidenin haddi ve hesabı yoktu. Arkadaşlarına nescafe ikram eder, dertlerini dinler sıkılıncada "Gelin dışarıda parkta laflayalım. Canımız sıkılmaz." derdi.

Bu tür bir ortamı sıradan kafelerde görmek mümkün değil. İtiğimiz çay para, tattığımız neskafe değerli. Çay içmeyince de olmuyor. Oturduğun yerde hak iddia etmen gerekiyor. Ah gençlik. Mekan denen yer kısıtlığı yüzünden nice aşklar heder oldu gitti.

Gençler kendi yaşdaşları ile karşılaşmak ister. O yüzden geçlerin kahvehaneye gitmesi ve orada okey oynayarak vakit geçirmesi düşünülemez. Çünkü gencin yaşadığı bir hızlılık var. Kendini bu hızlılıkta firenliyebilecek yegane arkadaşı kız ise erkek, erkek ise kızdır. Damsız girilmez garabetli yerlerden kurtulmanın yegane yeri ortamlardır. Ortam denen yer sevdiğimiz ve istediğimizce özgür olduğumuz para sıkıntısı çekmediğimiz yerler demektir.

Gençler birbirileri ile çabuk anlaşan bir hayat yaşarlar. Onların bu hızlılığı bazı büyükleri rahatsız edebilir. Mesela bir ev kiralamışsın. Okuyorsun üniversitede. Yanına akşam kız arkadaşın gelmiş. Ev sahibi gelmez mi. Sana verip veriştiriyor. Gıkımız çıkmıyor o anda. İşte beni en çok üzen bu ev sahipleri. Böyle bir olaya şahitim ki bunları yazıyorum. Zavallı kız ve erkek öğrenci arkasına bakmadan orayı terk ettiler. Sanırsın ki ev sahibi biri bizi gözetliyor programı gibi izlemiş ve hüküm vermiş.

Elbet o kadın biraz yaşlıydı. Ne eğitimi ne görgüsü vardı. Zatem halinden anlaşılıyordu. Öğrencilere namus bekçisi olduğuna inanmış ve onları evden atmıştı. Be kadın sen bunu yapmakla baştan kaybettin. Bir daha bir öğrenci senin evini kiralar mı. Öğrenci öğrenci kulaktan kulağa o kadın ev sahibinin zorba biri olduğu yayılmaz mı.

Bu tür şeyleri oturup uzun uzun konuşmalı. Öğrenciler dayanışma içinde nerede bir kolaylık var orada birleşmeli. Onların moralini diri tutacak yegane şey iletişimdir. Karşılıklı konuşulan, içilen, oturulan yerler görünürde kafelerdir. Bu gidişle genç üniversiteler bir akım başlatıp iskemlenin üzerinden kalkmayacak ve onları görenler "Niye böyle davranıyorsunuz?" dediğinde herşeyi iskemle söyleyecektir.

O yüzden ey ev sahipleri öğrencileri para kasası gibi görmeyin. Ey kafe sahipleri kurallarınızı biraz esnetin ve parası olmayan genç üniversiteliye veresiye açın.

Tuna M. Yaşar