İsmimi unuttuğum an

Yorgun bedenim genç yüreğimin komutlarıyla çırpınırken bana seslendi:

"Çocuk.."

Hep ciddi adam olarak görünmek isteyip de gülümsemelerime sakladığım "çocuk"luğumu belki de ilk o keşfetmişti.

"Çocuk."

Bu sözcük bana ismimden bile yakın gelmişti. Bir an ismimi unuttum. Romanlardaki şizofren kahramanlar gibi hissettim kendimi. Üstünden binlerce silindir geçmiş bir kalp yazdıklarıma kağıt olmuştu da onu sadece o okuyabiliyordu sanki. Okudukça da yaşadıklarımı bana bir masal gibi anlatıyordu. Yatağında masal dinleyen bir çocuk...Kendi hayatına yabancılaşmış bir şizofren...Hangi kimliğim hangi mekanda kalmıştı? Şu an bir yanılsama mıydı?

"Çocuk"

Bu sözcüğü bana her dokunuşundan önce sihirli bir kapıyı açan parola gibi söyledikçe, ismimi unutuyor kendimi onun anneliğine bırakıyordum. Önce annem, sonra sevgilim, sonra cennetimdeki melek, sonra cehennemimdeki şeytan oluyordu.

"Çocuk"

Hayatı boyunca sözcüklerle oynayan bir sözcük sihirbazı nasıl olur da böyle bir basit sözcükle kilitlenebilir ve açılabilirdi? Bu sözcük beni bana kilitliyor, ama sadece ona açıyordu.

Öyle ya aşk bir hapishanden başka bir hapishaneye kaçmaktı. Hep bunu benimseyen münzevi bir derviş gibi yaşamıştım kendimi kilitlediğim kalbimde; oysa şimdi anahtar başka birinin dilindeki o sihirli sözcükteydi:

"Çocuk..."

Hep merak ederdim: Beynimizin hangi noktası düşünüyor? Ama en çok merak ettiğim şey beynimizin hangi noktası karar veriyordu seçtiğimiz sözcüklere? Ve bu nasıl karmaşık bir süreçti ki? İnsanı vezir de rezil de eden dil nasıl sözcüklerle ete kemiğe bürünüyordu? Yıllarca düşünüp tek bir satır bile yazmaya cesaret edemediğim bu konu şimdi beynimin o noktasını zorluyor, yolunu bulamayıp da taşa çarpan bir derenin şırıltılarıyla çağlıyordu beynimde.

"Çocuk...

Bir an göz göze geldim bana "çocuk"" derken onunla. Gözlerindeki aşktı bu dereyi akıtan güç..

Aşk ki neyle açıklanabilirdi ?

İsmimi unuttuğumu hatırladım...

İsmimi unutmak çok hoşuma gitti..