Issız adam ve havuçlu tarçınlı keki

Bir film izledim, içim acıdı… Öyle bir film düşün ki herkesten az çok bir şeyler taşısın ve öyle bir film düşün ki izlerken sende hep bir tanıdıklık duygusu alıp seni götürsün bir yerlere.

Filmde bir yakarış var, bir isyan, bir derdini anlatamama ve bir patlama…

Hemen hemen herkesin kendi içinde yaşattığı aşkı buluyor iki genç birbirlerinde. Çoğumuzun bulamadığı, değil bulmak artık aramadığı bir dönemde buluyorlar hem de. Yan yana yürüyen yüzlerce çiftten farklı yürüyorlar istiklalde. Yek oluyorlar bir bedende, artık birlikte zaman geçirmenin ötesindeler , o zamana sıkı sıkı sarılıyorlar. Ve bir an geliyor, esas oğlan havasız kalmışcasına uzaklaşıyor, ne kadar büyük bir hazineye sahip olduğunun farkına var(a)madan, kaçarcasına uzaklaşıyor. Ardından bir stop sesi duyuluyor ve film kopuyor, sonrasında ise herkes sıradan yaşamına dönüyor. Esas kız kendisine ezelden beri öğretileni yapıyor, esas oğlan ise o kendini, kendine hapseden harika (!) özgürlüğüne kavuşuyor.

Sonrası biraz yalnızlık, sonrası biraz boşluk, sonrası biraz anlamsızlık, sonrası daha çok pişmanlık…

Film bitiyor ama ben hala yerimdeyim. Siyah bir fonda beyaz puntolu yazılar sıralanıyor, film ben bittim diyor. Ama bende bir kıpırtı yok. Derken bir melodi kaplıyor tüm salonu ve film tekrar gözlerimin önüne geliyor ve ben hala yerimdeyim. Gördüğün güzel bir rüyadan uyanmana rağmen gözlerini kapalı tutup tekrar uykuya dalmak istemek gibi ama bu güzel bir rüya değil. Sadece havuçlu tarçınlı kek…