Issızlık

Issızlaştırmamalı insan birbirini, hem de kendini. Söylenmeyenler, söylemek isteyipte bir türlü dilden dökülemeyenler kalmamalı içinde. Zamanında anlatmalı, vakit varken, herşey yerli yerindeyken, gitmeden, yanındayken, yakınındayken. Sonra derin bir sızı olarak kalıyor hep biryerlerinde insanın. Seviyorsan, özlüyorsan, bekliyorsan, istiyorsan söyle. Düşünme ben şimdi bunu söylersem karşımdaki ne düşünür, gösterdiğim sevgimle şımarırmı diye. Keşkeleri ne kadar aza indirirsek o kadar iyidir. Sadece aşkta değil yakınımızdaki herkese ne hissediyorsak gösterebilmeliyiz. En basitinden "bugün ne kadar iyi görünüyorsun" gibi sözler duymak bile iyi gelir. Karşındakini mutlu etmenin mutluluğunu öğrenmeli, bilmeli. Yeri geldiğinde, hatta doğru zamanı da beklemeden söylemeli sevgisini, beğenisini ve tabi hoşuna gitmeyenleri de. Gönülden seviyorsa aslında hiç de zor değil bunları gösterebilmek, yüreğini dondurmadan, öldürmeden içindekileri gösterebilmeli. Sevilirken, severken değerini bilmeli, göz göre göre tüketmemeli. Aslında ne kadar içimizdekileri aktarmaya çalışsakda, hep bir yere kadardır. "Sen ne kadar anlatırsan anlat karşındakinin anladığı kadarsındır" ya da verebildiğin kadar, artık ifade gücüne kalmış. Ama yinede içinde tutmamalı, olduğu gibi aktarmalı.

(Gündemdeki filmin düşündürdükleri)