İşte öyle birşey...

"Ne hesabını veremeyeceğim bir günüm oldu ne de vicdanımı lekeleyen bir geçmişim...

Ne hissetsem onu söyledim, onu yaşadım... Yaşadığım bir tek andan bile pişmanlık duymadım...

Asla keşkelerim olmadı... Karşıma bazen gerçek yüzler, bazen sahteler çıktı ama olsun ben yine sadece hislerimle yaşadım...

Asla sevmediğim birine seni seviyorum demedim, ya da asla birini severken karşılığını beklemedim...

Dostluğuma değer biçmedim, sevgime hiç bir zaman sınır çizmedim...Sevdiysem gidebildiğim yere kadar gittim...

Bir insanın kaybının ne olduğunu bilemedikleri için kaybetmek onlar için bir alışkanlık haline gelmişti.

Oysa ben hiç insan kaybetmeden sadece zamanı geldiğinde vazgeçmeyi bildim o kadar..."

diye okuduğum satırlar geldi birden aklıma...

Vakitin ne çabuk geçtiğini anladım... Ben ne zaman büyüdüm ve olgunlaştım da yüreğimin aynada yansımasına şahit oldum...

Kalbimdeki dökülenlerle yüzümdeki yaşları da ekliyerek...

Her defasında derim kendime ölüm acısını bilerken ayrılık en büyük dert değil... Ayrılığın acısını biliyorken bu içimdeki sızım sızım sızlanmalar niye?

Sevgime sahip çıktığım gibi ayrılığımı da sahipleniyorum ondan mı ne?

Herkesi sevebilirdim... Büyük bir aşkla sevmeye başlamasaydım...İlk harfim A olmasaydı AŞK-ACI nın belki sevebilirdim...

Sevdiğim zaman ayrılmadım sevgilerimden...Her şeyin zamanı geldiği gibi sevmekten vazgeçtim ama Vazgeçmeyi öğrettim sevdiklerime istemeden...