İşte şimdi Sezen'den bir şarkı söylemenin tam zamanı!

Yorucu bir günün ardından ayakkabılarını çıkarıp içeri girdi usulca... Kapı ise öylece ardında aralık kaldı, tıpkı bir şeyler söylemek için hazırlanan ama sonra neden susup kalan dudakları gibi. Yorulmuş ve tüm gün şehrin tozu dumanı saclarına karışmıştı havlusunu çıkarıp yıkanmaya hazırlandı tepesinde sıkıca topladığı sacları iyice yaramazlaşmış olsa gerek acar açmaz beline doğru hızla savrulmuşlardı. Onlara baktığında uzadıkları anlaşılıyordu kaç defa boyamayı istemiş ama kıyamamıştı. Sonra musluğu açtı alelacele ve suya teslim etti tüm ruhunu sanki tenine düşen her damla kırgınlıklarını da alıp akıtıyor ve kimsenin görmesini istemediği gözyaşlarını saklıyordu damlalar arasına. İste simdi Sezen’den bir şarkı söylemenin tam zamanıydı:

'Eller günahkâr
Diller günahkâr
Bir cağ yangını bu
Bütün dünya günahkâr
Masum değiliz hiçbirimiz...'

Öyle ya masum olamamıştı hiçbirimiz. Şarkısını bitirip iyice yıkandıktan sonra havlusuna sarmalanıp hızla odasına yöneldi, musluk ise öylece ardında açık kaldı... Tıpkı boşa harcadığını düşündüğü zamanları gibi öylece boşa aktı...

Saclarını taradı, giyindi, hazırlandı bu eve artik sığamaz olmuş ve yalnız kalmaya dayanamıyordu. Neyse ki bir telefon kadar uzağındaydı sevdikleri hızla sırayla aradı ilkinden yanıt alamadı, ikincisinin isi vardı, bir diğeri başka zamana erteledi... Vazgeçti bir başkasını daha aramaktan ve telefonu açık bırakıp yalnız cıktı... Telefonda verilen sözler gibiydi simdi; yarım kalmıştı, açıkta kalmıştı...

İnsanlar neden mert olup sözlerinin ardında duramaz? Ya da neden yalan sözlerin ardına sığınıp kendi değerini düşürür. Aralık kalan dudaklar, açıkta kalan sözler değildir aslında insani üzen dürüst olup gerektiği yerde kapamamak kapıları, harcamak insanların zamanını... 

İnsanlıktan bahsedip insan olamamak...
Ne tuhaf dimi? 

Hatice Demir