İtalyanlar ve Türkler

Ne zaman İtalyan Havayolları ile seyehat etsem İtalyanlar ile Türklerin benzerlikleri dikkatimi çeker. Fiziksel yapı, tepkilerdeki heyecan, iletişim tarzı, bazı alışkanlıklar bana çok tanıdık gelir.

Bu benzerliği en son çok kötü bir olayda gözlemledim: Deprem! İnsanın kendi eliyle üst üste koyduğu taşların altında ölmesi ne acı. Bu ölümler için bir kez daha derinden üzüldüm. Maalesef onların kaderi de bizimki gibi: deprem kuşağında bir ülke olmak! Ancak kader olmayan o taşın toprağın altında kalmak. Maalesef İtalya'da da depremin sonucu ölüm ve yüzlerce yaralı, bir o kadar evsiz oldu. Bana kendi ülkemi hatırlattı en acı yönüyle. Bakın bir benzerlik daha!

Benzerlikler bununla da bitmiyor. Deprem öncesi sismologların yaptığı uyarıların kulakardı edilmesi, Başbakan'ın bir dizi ihmal sorgulanıp gündeme getirildiğinde "şimdi geçmişe dönüp sorgulamanın bir faydası yok, geleceğe bakıp yaraları sarmaya yoğunlaşmalıyız" söylemi. En çok dikkatimi çeken şey ise iki gün önce tesadüfen TV'de rastladığım bir kurtarma operasyonu oldu. Yanılmıyorsam depremin üzerinden geçen ikinci günde birisi sağ olarak kurtarılmıştı. Operasyon heyecanla yürütüldü ve sonunda alkışlandı. Haberin ancak sonlarına doğru TV'yi açtığım için en aklımda kalan sahne: Büyük bir virâne içinde büyüklü küçüklü taş ve demir parçası yığıntısında bir grup insan -kimisi görevli kimisi sivil- sedyede yatan bir insan ve bu yürek burkan tabloya eşlik eden alkışlar. Beynime kazındı bu sahne. Durdum bir an. Çok rahatsız edici bir çelişki vardı o sahnede bence. Düşündüm ne zaman alkış yapılır, neler alkışlanmalıdır?

Evet bir insan kurtarmak elbette çok değerli. Ancak ben, Japonlar gibi 6 küsür şiddetinde deprem yaşayıp da en fazla cam tabaklarını yitirenleri ALKIŞLARIM!