İyi ki var diyebilmek

Hayatınızı bir düşünün. İyi ki var diyebileceğiniz değerdeki insanları düşünün. Sayıca ne kadar çok olsa da daha yoğun bir şekilde iyi ki var dediğiniz kimse var mı?

Anne, baba, eş, çoluk çocuk, arkadaş ya da sevgili, mutlaka birileri vardır iyi ki var diyebileceğiniz. Ama bir kişi öyle bir ön plana çıkar ki içlerinden her an bunu hissettirir insana. Varlığı ne kadar büyük bir mutluluk ise yokluğu da o kadar derin sancılar yaşatır.

Durup durup şükredersiniz, yatar kalkar hayatınızda olmasına sebep olan olaylara minnettarlık hissedersiniz. İyi ki var derken derinden derinden kaybetme korkusu yaşarsınız. Olmadığı hali tasavvur edemezsiniz. Öyle bir depreme dayanıklı olmanın imkansızlığı gelir gözlerinizin önüne.

Teşekkür etmek istersiniz varlığı için, edersiniz de. Ama kafi gelmez içinizde yaşananları anlatmaya. Minnettarlığınızın ifadesi olmaz söyleyebildikleriniz. İçinizdekileri anlatabilecek, o dili tercüme edecek bir yol ararsınız. Bulamazsınız.

Şanslı sayarsınız kendinizi, ölçeği yoktur. Mutlu olduğunuzu bilirsiniz, döner dolaşır sekiz harften oluşan “mutluyum” diye bir ifadenin esiri olursunuz. Kurtarmaya çalışırsınız duygularınızı bu esaretten, yol bulamazsınız.

Olmadık baharlar gelir yeryüzüne, açan çiçeklerin rengini anlatamazsınız. Baharla gelen kuş seslerini tarif etmeye kalkarsınız, kendi dilinizle anlatamadıklarınız kuş diline kalmışsa yandınız demektir zaten. Debelenir durusunuz, sancılarınızla boğuşursunuz.

Bir gülümseme yayılır yüzünüze, derin kırışıklıklardan bile eser kalmaz, iyi ki var diye düşündüğünüzde. Yüzünüzü göğe kaldırıp teşekkür edersiniz etraftakilerin ne yaptığınızı merak eden gözlerine aldırmadan.

İyi ki var demek, diyebilmek kısaca mutluluktur.