İyilikten Vazgeçme!

“Kimseye acımayacağım ve kimseye iyilik yapmayacağım” diyordu. Yanakları sinirden kızarmış, gözleri dolu doluydu. Anladım ki sinirleri iyice yıpranmıştı. Etrafındaki her şey ona fazla geliyordu. Sakinleşmesi zaman alacaktı belki ama elbet sakinleşecekti.

Kısa bir zaman sonra gözlüklerini çıkarıp kanepenin yanındaki sehpaya koydu. Sabah okuduğu gazeteyi gelişi güzel katlayıp köşedeki masaya, biri kapının eşiğinde biri koltuğun altında olan terliklerini ise yan yana sıraladı.

Sonra pencereyi açtı ve temiz havayı içine çekti. Gidip yüzünü yıkadı, limon kolonyası sürdü ellerine bolca.

Saçlarını her zamanki gibi yana taradı ve cezveye yine her zamanki gibi sade kahvesini pişirmek üzere taze çekilmiş kahve koydu.

Bir süre sonra kahvesi kabardı, kokusu mutfağın her yerini sardı.

“İyilikten maraz doğuyor bazen” dedi.

“Kim için iyilik yapmak istesen ondan kötülük görüyorsun, bu böyle. Neden olduğunu bunca yıl çözemedim. Ama bildiğim tek şey ne kadar öfkelensen de, kızsan da, köpürsen de iyilikten vazgeçme. Başına gelen her olayda intikam peşine düşersen bu zaman kadar yaptıklarının bir değeri kalmaz Allah gözünde.

Sen için iyi olduğu için, o anda birine yardım edebilecek gücün olduğu için yaptın yardımlarını. Belki bir gün sende karşındaki ile aynı duruma düşersin kim bilir?

Çok mu kızdın, öfkelendin? Allah’a bırak öyleyse. Bırak ama bekleme ne zaman intikamımı alır diye.

Sen içinde affet. Affet ki sana zararı olamasın kötülük edenin. Ne ile karşılaşırsan karşılaş vazgeçme. İyiliği erteleme!”