İzmir'in rüzgarı denizden eser

Ekran başına oturup uzun süre düşündüm. Parmaklarım tuşların üstünde gezindi durdu. Kaç kere başladım yazmaya sonra sildim tekrar baştan; İçimden gelenleri yazmış olsam çok sıkıcı olacak. Sadece yazmış olmak için yazarsam beni tanıyanlar bunun benim duygu ve düşüncem olmadığını hemen anlıya biliyorlar. Zaten kaç gündür hepimiz narçiçeğinin ölümüyle sarsıldık. Havalar iyice soğudu hele birkaç gün önce, bir ara dışarıda donacağımı zannettim. Allah sokaklarda yaşamak zorunda kalanların ve de fakir fukaranın yardımcısı olsun. Doğal olarak ısınmanın da bir faturası var.

Doğalgaz ve klimayla ısınmanın faturası maalesef cepleri yakacak durumda. Biz İzmirliler bu kadar soğuğa alışık değiliz. Gerçi kar yağan yerlerde hava daha yumuşak oluyor. İzmir de denizden gelen rüzgar daha fazla etkiliyor insanı. Arkadaşımın babası afyondan gelmiş kızını vapur iskelesinde bekliyor. Buluşunca kızına diyor ki kızım ben yüz felci oldum galiba yüzümü hiç hissetmiyorum bu kadar soğuk yani. Dün sabah evden çıktığım da komşulardan birinin arabasının, çalışmadığını gördüm adamcağız gelip geçene bir el atın arkadaşlar deyip duruyordu. Hani gücüm olsa bende yardım edeyim ama bir kaç kişi geldi arkasından ittiriyor sonra araba çalıştı. Birden aklıma çocukluğum geliverdi. Anadol marka bir arabamız vardı. Sabah babam işe giderken araba çoğu kez çalışmazdı annem hadi bakalım kızlar bir el atalım şu arabaya derdi. Sabahın o soğuğunda ne zor gelirdi ama gene de tamam derdik. Üstümüzde pijamalar ittirirdik bir alt sokağa kadar, bu arada araba hızlanıverir hepimiz yerlere yuvarlanırdık. Sonrada bu halimize gülerdik. Eskiden büyükler nerde o eski günler dediğinde ve de dedeme erik verip dedemin aman kızım bunları yiyemem ben dişlerim kamaşıyor dediğinde ne demek istediklerini anlayamadığım gibi. Oysa şimdi onları daha iyi anlıya biliyorum.Sevgiyle kalın.