Kabalık kültürü

Farkında mısınız bilmem… Her geçen gün kabalık ve görgüsüzlük âdeta kutsanıyor.

Amiyane tabirle “höt ile zöt” arasında yuvarlanıp gidiyoruz.

Gerçekten böyle miyiz?

Böyleysek… Neden böyleyiz?

Hadi hep birlikte çocukluğumuza dönelim.

Yanlış bir şey söylediğimizde ağzımıza biber sürülmedi mi? Futbol topumuz komşunun penceresini kırdığında azar işitmedik mi? Kaçımız annemiz ve babamızdan dayak yemeden ilkokula kapağı attı?

“Yok, ben yemedim.”diyen parmak kaldırsın.

Hadi diyelim ki ailenin tek evladıydınız; annenizin, babanızın gülüydünüz, yırttınız.

Ya okul? Buna da “Yok” derseniz inanmam. Ne kadar iyi öğrenci olursanız olun, mutlaka sıra dayağından geçmişsinizdir.

Hadi üniversiteyi bir kenara attık… İhtilale de denk gelmediniz. Polis copundan, asker dipçiğinden kurtardınız.

Bitti mi çile? Biter mi hiç.

“Her Türk Asker Doğar.”ve o “Türk” askere gider.

Hadi bir kez daha parmak kaldırın. Komutandan, çavuştan dayak yemeden kaçınız tezkere aldınız? “Hayır, yemedim.” derseniz, ben de “Kaç takla attın?” diye sorarım?

Büyüdük, okuduk, askere gittik, tezkere aldık, yine de yırttık.

Bitti mi?

Siz öyle sanın.

Memur oldun: Müdür…

Hastaneye yolun düştü: Doktor…

Vergi dairesine gittin: Vergi memuru…

Karakola düştün: Polis… Aç parantez “kaymaklı kadayıflı jop” kapa parantez.

Çarşı-pazar, dağ-bayır, cadde-sokak sürekli “höt-zöt”… Yani bu iki kelime arasına sıkışmış koca bir ömür.

Peki, bu iklimden ne çıkar?

Bilim adamı mı, sanatçı mı, özgür basın mı, dürüst siyasetçi mi, adil hâkim mi, namuslu bürokrat mı?

Varsa birkaç örnek gösterin.   

Sanatı, bilimi, edebiyatı, düşünceyi özgür beyinler üretir.

“Höt ile zöt”travması ile büyüyen nesillerden yaratıcı beyin, sorgulayıcı bir kafa beklenmesi beyhudedir.

İşte bugünkü iktidarın da zaferi buradadır.

Dünyada “höt-zöt kültürü” üreterek oy oranını artıran kaç demokratik ülke vardır? Bilen beri gelsin.

Kimse kimseye kızmasın, suçlamasın. Bu siyasi üslup kendiliğinden oluşmadı. Bu üslubu biz yarattık.

Ve yarattığımız üslup, bir fenomen doğurdu. O fenomen de kabalaştıkça kutsandı, sövdükçe kazandı, vurdukça yükseldi.

Şiddet diliyle büyümüş nesiller de bu dili meşrulaştırdı ve kutsadı.

Ne derse desin, ne söylerse söylesin “Çok yaşa padişahım.” dendi.

Eee… ne diyelim…

“Alışmış kudurmuştan beterdir.”