Kadın kimsenin umurunda değil..

İki günden beri İstanbul Edirnekapı Parkı’nda gözüme bir manzara ilişiyor. Aslında buna manzara demek de yanlış olur. Bir insan dramına tanık oluyorum, her sabah işe gelirken.

Bir kadın, parkın yola yakın yerinde bir banka oturmuş, başını bankın yaslanacak yerine dayamış ve uyumaya çalışıyor.

Kıyafetleri üzerinde. Yanında bir kaç poşete doldurulmuş ev eşyası, biraz ötesinde yine poşetler içinde başka eşyalar. Belli ki evsiz biri. Belli ki evinden atılmış biri. Ve belli ki ortada sahipsiz kalmış.

Geceyi parkta geçirdiğinden, soğuk havada üşümemek için üzerine bir battaniyeyi yarım yamalak atmış.

Elbiseleri, ayakkabısı ayağında öyle banktan düşecek gibi yan dönmüş uyumaya çalışıyor, tabi o gürültüde uyuyabilirse.

Beş metre kadar ötede ana cadde var, cadde kenarında otobüs durağı. Caddeden vızır vızır araçlar geçiyor, durak bir doluyor bir boşalıyor, banktaki kadın kimsenin umurunda değil.

Parkın arka tarafında bütün heybetiyle bir cami duruyor.

Burası Edirnekapı. Parkın çevresinde eski İstanbul’un surları alabildiğine yükseliyor.

Hayat yavaş yavaş canlanıyor İstanbul’da.

Kadın kimsenin umurunda değil.

Burası İstanbul’un Fatih ilçesi. Dini bütün vatandaşlarımızın çokca olduğu yer. Takkelisi, cüppelisi, türbanlısı, kara çarşaflısı var, din uğruna giyindiğini sanan.

Osmanlı’nın Şeyhülislam’ı burada otururmuş eskiden. Yani alabildiğine gül suyu kokan, mübarek bir yer.

Kadın kimsenin umurunda değil.

Hani komşusu aç yatarken bir Müslümanın tok uyuması doğru değildi.

Hani yardıma muhtaç birini görünce ona el uzatmamak çok günahtı.

Hani devletin yetkilikleri, görevlileri insanının, vatandaşının sağlığıyla, sıhhatiyle, açlığıyla, tokluğuyla, barınmasıyla ilgilenmekle yükümlüydü.

Hani biz sosyal devlettik.

Hani biz vatandaşımızı aç, açıkta bırakmazdık..

Kadın hala parkta.

Kadın kimsenin umurunda değil.

Az ileride devasa bir cami, arkasında Fatih’in beyaz at üzerinde kapısından girdiği surlar…

Burası İstanbul.

Burası Fatih.

Kadın kimsenin umurunda değil.