Kadına karşı şiddete HAYIR(!)

KADINA ŞİDDET…

21.yy dünyasının, özellikle gelişmekte olan ülkeleri için en büyük toplumsal yarası. Sorun demek, artık genelgeçer bir laf oldu.

SABAH gazetesi yazarı Hasan Celal GÜZEL- çok severek okuduğum birisidir- (11 Aralık 2012) tarihli yazısında, “Kadına Yönelik Şiddete Hayır!” başlığı ile çok güzel bir “Kadın”-“Türk Kadını” değerlendirmesi yapmıştı.

“. . . Batı, kadına çoğunlukla bir ‘meta’(mal) olarak bakmıştır. Bunu ‘Orta Çağ’ın bütün sosyal hayatında görebilirsiniz. 19. yüzyıla kadar uzanan ‘feodal düzen’de, ‘senyörler’(feodal beyler) topraklarında yaşayan ‘serfler’in (köle köylüler) de sahibi ve efendisi idiler.

Aynı sömürü düzenini 19. yüzyılda ‘kolonyalizm’ döneminde de uygulamışlardır. Sonradan alay ettikleri ‘doğulu câriyeler’in hakları bile bu düzende hiçbir zaman olmamıştır. Sözde ‘Aydınlanma Çağı’nda ise, ‘Sanayi Devrimi’nin acımasız yükü altında ezilen kadınlar görülmezken, 1789’un ‘burjuvazi ihtilali’ ile silinemeyen ‘aristokrasi’nin saraylarındaki, önünde reverans yapılarak ‘eli öpülen’ kadına gösterilen ‘riyakârlık’, sanat ve edebiyatta ön plâna çıkarılmıştır. Hâlen ‘poligami’nin amansız düşmanı olan Batı’nın, her nedense ‘evlilik dışı ilişkilerde’ ve ‘metres’ sayısında o kadar duyarlı olduğunu söyleyemeyiz.

“. . . Efendim, Türk Kültürü’nde, kadın her zaman önemli bir yere sahip olmuştur. ‘Hakan’ın yani başında yer alan ‘Hatun’un statüsü, bazılarının iddia ettiği gibi İslâm sonrasında gerilemiş değildir.

Türkiye Selçukluları döneminde kurulan ve Anadolu’nun İslâmlaşması ve Türkleşmesinde aktif rol oynayan ‘Bâciyân-ı Rûm’(Anadolu Bacıları) teşkilâtından ‘Milli Mücadele’deki ‘Müdafaa-i Hukuk Kadın Şubesi’ne, ‘Anadolu Kadınlar Müdafaa-i Vatan Cemiyeti’ne kadar; Bâciyân-ı Rûm’un Kurucu Başkanı Ahi Evran’ın eşi ‘Fatma Bacı’dan ‘Satı Kadın’a uzanan çizgide Türk kadını her zaman önemli olmuştur.

1917’de Osmanlı Ordusu’nda ‘Kadın Amele Taburu’ kurulmuş; 1918’de toplanan Kuva-yı Milliye’nin ‘Milli Kongresi’ne iştirak eden 50 teşkilâtın 16’sını kadın dernekleri meydana getirmiştir. Atatürk, kadın hakları konusunda çok ileri adımlar atmış ve Türk kadının bugünkü sosyal statüsünün kazandırılmasında önemli rol oynamıştır. (….)”

Evet, Türkiye’de geçmişte kadın(ımız) ne kadar önemli bir yere ve role sahipken, şimdi içinde bulunduğumuz düzende, geldiği duruma bak.

Türkiye’de de kadına, Batıdan çok farklı bir gözle bakıldığını “iddia” etmek, çok gerçekçi olmaz.

Gelenek ve göreneklerin, “aile yaşantısını” sımsıkı sarmaladığı kesimleri dışarıda tutarsak; hâlâ ülkemizde de kadına, Batıdan çok farklı bir gözle bakıldığı söylenemez.

Erkek-kadın ilişkilerinde, ister medyadan, ister gazetelerden yapılan yayım ve yayınlarda, daha çok kadının “bedeni” üzerinden maddi bir “kazanç” ve “değer” elde etme hedeflenmekte.

Kadına yönelik ŞİDDET, artık genelgeçer düzeyde bir sorun olarak ele alınıp, dönem dönem “palyatif” çözüm metotlarıyla geçiştirilemeyecek kadar önemli boyutlara, ne yazık ki, izlenen “duyarsız” etki ve tepkilerle gelmiştir.

KADINA KARŞI ŞİDDETE “HAYIR”demekle, bu realite önlenmiş olmuyor. Bir de şu bilinçlenme ve eğitim tekerlemesi var ki, “evlere şenlik”…

İNSANOĞLU’NUN önünde, sadece, çevre sorunları, yenilebilir enerji, nanoteknoloji, inavasyon, işsizlik, gelir dağılımı adaletsizliği, kalkınma ve büyüme, pro-aktif politikalar dışında; bir de evet Kadın meselesi var.

Türkiye’de ve dünyada, insanlık bilincindekilerin, bu meseleye kendilerini adayacak kadar, “sabırları”, “zamanları”, “öncelikleri”, “enerjileri” ve her şeyden önce, “niyetleri” var mı?

Bilinmez…

Beklemekle, ümitler tükenmez…

Ama, “ömürler”, tükenir!

---------------------------------------------

NOT: Bu makaleyi (yazıyı) 2012 yılında yerel bir gazetede yayımlamıştım, güncel olmayıp, siz değerli Milliyet Blog okurlarıyla da paylaşmak istedim...