Kadınlar günü mü? E hadi kutlayalım.

Kadınların erkeklerle eşit haklara sahip olmak yolunda verdiği savaşın temsili başlangıcı, 8 Mart 1857 yılında Amerika'nın New York kentinde, tekstil sektöründe çalışan yüzlerce kadının düşük ücretlerini, uzun çalışma saatlerini ve insanlık dışı çalışma koşullarını protesto etmek için grevler yapması sebep olmuş ve 1977 de Birleşmiş Milletler Genel Kurulunca, Kadın Hakları ve Dünya Barışı Günü olarak 8 mart Dünya Kadınlar Günü olarak kabul etti.

Amaç; kadınların en az erkekler kadar eşit haklara sahip olduğunu kabul etmek, kadınları daha özgür kılmak, ekonomik özgürlüğünü kazanmak istediğinde önüne durmak yerine elinden tutmak, kadına önce insan olarak bakmayı bilmek olmalı. Ama ülkemizde bunlar maalesef lafta kalıyor, neden mi?

Güzel yurdumun kadını, şehirde ya da kırsalda hâlâ dayak yiyor. Çalışıp ekonomik özgürlüğünü kazanmak, kendine olan güvenini arttırmak istiyor, "hadi oradan kadın kısmı da çalışırmıymış" denip itilip kakılıyor. Es kaza çalışanlarımız, istisna bile olmuş olsa yan gözle bakılıyor, tacize uğruyor. Meta olarak görülüyor. Ceza aldığı için, cezayı veren bayan hakime "sen kadınsın, gidip evinde otur, çocuk doğur" diye yüze haykırılabiliyor. Eş olarak seçerken eline el değmemiş ve hatta bir kesim için ise başı kapalı eş (tabiri caizse) alınıyor ama sokakta nerede başı açık etekli bir kadın var, yan gözle kesiliyor. Ama eş olunca hâşâ.

Ama demeyiz ki, bizi de dünyaya getiren bir KADIN.

İşte böyle bir Türkiye'de eğer kutlanabilecek bir günümüz varsa haydi kutlayalım.

Nazım Hikmet'in şu dizeleri de hatırlanmaya değer:

Kadın

Kimi der ki kadın,
Uzun kış gecelerinde
yatmak içindir.
Kimi der ki kadın,
Yeşil bir harman yerinde,
dokuz zilli köçek gibi oynatmak içindir.
Kimi der ki ayalimdir.
Boynumda taşıdığım vebalimdir.
Kimi der ki hamur yoğuran.
Ne o, ne bu, ne döşek,
Ne köçek, ne ayal, ne vebal.
O benim kollarım, bacaklarım.
Yavrum, annem, karım,
Kız kardeşim hayat arkadaşımdır.