Kağıt Helva tadında

Kâğıt helva arası dondurma bayıldığım bir tat. Elif Şafak’ın “Kâğıt Helva “sı da öyle bir damak tadı bıraktı belleğimde. Serinletici, rahatlatıcı ve umut verici.”UMUT “ un ne ilgisi var şimdi damak tadında demeyin. Ben, pisboğaz bir insan olduğum için genelde yediklerimden pek haz almadan, yemiş olmak için ya da içimdeki o boşluğu doldururcasına yerim. Fakat “kâğıt helva arası dondurmada” öyle olmaz. Yavaş yavaş, tadını çıkara çıkara yerim onu. Böylece, gelecekte diğer yeme eylemlerimde de bunu başarabileceğimi düşünmek bana “UMUT” verir.

Elif Şafak’ın da “Kâğıt Helva “ sı; içeriği, kapağı, ayracı, grafik tasarımı, illüstrasyonları ile tıpkı “kâğıt helva arası dondurma “ gibi yüreğimi serinletti, rahatlattı ve “UMUT” oldu bana. Kitaba saygının gün geçtikçe azaldığı günümüzde, benim geçmişimdeki “değeri” bana anımsatarak yüreğime su serpti. Sağ olsun, var olsun.

Ben gözlerimi, babamın sıra sıra kitapları, ansiklopedileri ve mecmuaları arasında açtım okumaya. Daha ortaokuldayken bütün Batı Klasiklerini okumuştum. Ha, ne kadar sağlıklı bir okumadır tartışılır. Fakat önemli olan okuma alışkanlığımın tohumunu atan rahmetli babamın o günlerde tanık olduğum kitaba olan saygısıydı. Evimizde doğru dürüst mobilya bile yokken; hatta gönlüne göre bir kitaplığı bile ancak emekliliğine yakın yaptırabilen rahmetli babacığım için kitapları çok değerliydi. Annem zaman zaman bu konuda dertlense de, rahmetli “Karışma işime, ben ölünce çocuklarım başımda kitaplarımı paylaşmak için kavga etsinler istiyorum.” derdi. Orijinal kapları yıpranmasın diye, tek tek onlara “Kâğıt Helva”ın kapağında olduğu gibi, renkli renkli kâğıtlardan kapaklar hazırlardı. Daktiloda eserlerin adlarını yazıp yan taraflarına yapıştırırdı, raflarda kolay bulunsun diye. Yine, o zamanlarda kitapların kendi içinde renkli kurdelelerle ayraçları bulunurdu “Kâğıt Helva” da olduğu gibi. Kâğıdın kokusu, saman kâğıdının dokusu bir başka gelirdi bana o kitaplarda; tıpkı “Kâğıt Helva ”da olduğu gibi. Şu an bile ben yazılarımı kurşun kalemle ve saman kâğıdına yazıyorum o tada ulaşmak adına. Başka nedenleri de var; fakat baskın olan hep geçmişin o bilindik tadını aramak.

“Kahve bahane”dir çoğu zaman sohbet için. Benim de beni paylaşmam için “Kâğıt Helva” bahane oldu. Gerçekten çok beğendim eseri. Elif Şafak’ın iki eserini daha önce okumuştum. Diğerlerini de okumaya istekliyim. Aslında, ben bu yazara karşı önyargılıydım; fakat bir okuyucu olarak bu önyargımın üzerine gittim ve iyi de ettim. Çünkü kendimi sınırlamak istemiyorum. Arayış içerisindeyim. Yazmak benim için yeni bir olay. O yüzden yazar- eser eşleştirmelerinden söz ederken bir çekince duyuyorum. Yazar- eser eşleştirmeleri benim için yıllarca okul ve dershane çalışma hayatımda seçilmesi gereken birer şıktılar: a- b- c- d- e gibi. Yazmaya kalkınca o kadar basit ve objektif gelmiyor açıkçası. Amacım, bir eseri bir eleştirmen gözüyle yermek ya da övmek değil. Bunun ayırdındayım. Sadece kendimi paylaşmak istiyorum, bunu da nasıl yapacağımı yeni yeni bu yazılarla deneyimliyorum. Bu konuda da önde gidenler, bu işe gönül ve emek verenler rehberimdir. Yarım yamalak anımsadığım bununla ilgili bir kırıntı  ( okudum mu, dinledim mi; onu dahi anımsamadığım, kıyıda köşede kalan ) bilgi geldi aklıma: Ressam lokantada yediği yemeğin hesabını ödeyemeyince, lokanta sahibinin bir resmini çizmeyi teklif eder. Lokanta sahibi kabul edince hemen çizer ve kendisine uzatır. Lokanta sahibi kızar: ”Bir saattir yemek yiyorsun, beş dakikada bir çiziktirmeyle bu işi ödemeye kalkıyorsun. Olacak iş mi bu ya?” der. Ressam: “Hayır, sadece 5 dakika değil; 45 yıl 5 dakika.” der ve çıkar gider.

İçimdeki boşluk öylesine büyük ki yazma açlığımın bunu doldurabildiği kadar doldurmasına istekliyim, tabii bir de “kağıt helva arası dondurma “ tadında olursa keyfime diyecek olmaz.