Kalanlarla Yaşamak

Annem, hayatı seven bir kadındır. Onca acısına, kalp kırıklığına rağmen gülmeyi bilen bir kadın. Benden daha güçlü, daha cesur, daha iyi… Ondan öğrendiğim çok şey var, gerçekleştirmeyi beceremesem de…

İnsan ne yaparsa kendine yapar der her zaman, iyiliği de kötülüğü de, bu yüzden kırılmaz kolay kolay kimseye, çok üzmedikleri sürece. Çok acı çektik birlikte, çok yalnız kaldık. O hayatta kalanlara tutundu, ben kayıplarımla gömdüm kendimi. Kızını kaybetti, çok ağladı, çok yandı yüreği. Ben acımın büyüklüğünden göremedim onun kederini nasıl da içine attığını. O hayatta kalanlara tutundu, acısı onların mutluluğunu paylaşmaya engel olmasın diye çabaladı.

Annelik böyle bir şey belki de. Bir kızını toprağa vermişken genç yaşında, diğer kızları için mutlu olmayı seçti. Torununun düğününde acısı kalbinin tam orta yerinde dururken hâlâ, o gülümsedi, cenazeye gider gibi değil düğüne gider gibi giyindi. Kim bilir belki de tuhaf geldi insanlara, on yıl önce kocası, altı yıl önce kızı ölmüş bir kadının o anlık neşesi. Oysa ne eksildi acısından? Ya da hafifledi mi yüreğindeki yangın? Güzel giyinince üzülmüyor muydu insan? Bunu da yeni öğrendim işte. Acım ne kadar kavurursa kavursun beni, hayatta olan sevdiklerimin mutluluğunu paylaşmam gerektiğini… Acı benimdi, her hücreme işlemişti, iliklerime kadar hissediyorken özlemi çok şey kaçırdım. Yas tutmak kendini yaşarken öldürmek değilmiş anladım. 

Şimdi sıkı sıkı tutmak gerek uzanan elleri. Güzel anılar biriktirmek gerek, gidenin ardından yarım kalan hayatına, hayallerine yanmaktan çok onunla geçirilmiş her anı 'iyi ki' diyerek anmak gerek. Keşkeleri 'iyi ki' ile değiştirmek gerek.