Kalbin yolculukta şanslı bir gemi..

Yavaşça yükselen yasemin kokusunu taşıyabilme arzusu bu, uçmadan yitip gitmeden teninden... tenin bir toprakmış ta doğuştan sahipmiş gibi yasemine... tenin kokulu, toprağın miss.. Güneşi, yağmuru ve hatta en çetin kışlardaki karı hissedebilme arzusu bu, donarak, yanarak, ıslanarak sanki tenin bir gökyüzüymüş gibi doğuştan, güneşli, bulutlu, yağmurlu... Denizlerin üzerinde yürüyebilme arzusunu tadabilmek gibi bu, ayağının altında şeffaf bir yol, kaderinmiş gibi sanki basıp geçeceğin yeri sen seçiyorsun ve kalbin yolculukta şanslı bir gemi...yasemin gibi olabilmek veya her şeyini taşıyabilmek gökyüzünün, denizlerde yürüyebilmek, gemi olmak; yol bulmak... Hep bir şeyler ister insan ve bir süre sonra istekleri yakınlarını içine almamaya başlar yalnız ölmekten korkar ama imkan sunulsa yalnızlığı seçer denizde bir gün yürüyeceğine inanırda kimsenin onu üzmeyeceğine inanmaz çünkü kırılmanın sancısını kalbinin en küçük noktasına kadar tatmıştır aşkın acısını herkesten iyi bildiğine inanmıştır hani boyu kadar sevmiştir -tabiri caizse- bütün dünyevi olayları mekanları, yaradılıştaki gizemi hemen her şeyi –sunulduğu şekliyle- neredeyse anlamıştır da bir tek insanları anlamamıştır, hemcinsi olsun, olmasın denediği yollar yetmemiş midir de, denizde yürüyebilmeyi seçmiştir ağlayıp gülerken Tanrı'ya daha yakın olabilmek için mi gökyüzü olmayı günahsız olabilmeyi ve seçimsiz kalabilmek için mi yasemini kim bilir... 

H.D. Mart 2011