Kalplerin bir ve beraber olması ile mesafelerin uzaktan yakından alakası olmuyor

Bir sonbahar günü şiddetle yağan yağmurun altında ıslanmış gibi olur ya insan  bazen. O da  yetmezmiş gibi üstüne bir de doluya tutulur. Sabrım zorlanıyor der, yorulur, usanır, boğulacak gibi olur…

Düşününce, bazen körlükten kurtulup gözünün açılması için büyük sınanmak lazım. Kıpkızıl korların üzerine çıplak ayakla basa basa geçmek lazım. Yolunu kapatan zehirli bitkilerden tek tek kurtulmak, üstünden atlaya zıplaya düzlüğe ulaşmak lazım. Kapkaranlık dehlizlerde  korkmadan, yılmadan, sükunetle yürümek, kargaşadan kurtulup ışığa nasıl varılabileceğini hesaplamak lazım. Sınavlar zorlu  olsa da ama acı, ama tatlı deneyimler edinmek lazım. Allah neyi anlatmak istemiş anlamak için gayret etmek lazım..

Hayatta her şeyin yaşanması olağan. Her serüvenin içinde mutlaka boşluklar da var. Mutluluğu paylaşmak herkes için ne kadar kolaysa da kederi ve acıyı paylaşmak esaslı yüreklerin işi. İşte böyle zamanlarda, yüreğin katlanamayacağı sıkıntıları sadece esaslı bir yürekle paylaştığımız zaman hüzünler etki edemiyor. Çünkü bunu yaşayan biriyim.

Gerçekte  birlikte gülüp eğlenenler değil. Acıdan kederden birlikte geçen ruhlar kenetlenir, kaynar birbirine…

Birçok insan ile aynı zaman ve mekanı paylaşıyoruz. Birlikte geçirilen onca vakte saate, güne, haftaya, yıllara rağmen ruhlar bir türlü birbirine işlemiyor. Sıradan, öylesine bir günde, rastgele biri çıkıyor insanın karşısına, kullandığı bir kelime, bir cümle ruhunun derinliklerine  işliyor, bir davranışı yüreğinde papatyalar  açtırıyor.  Bir bakışı ile ruhunun arka bahçesine geçiyor.

Ne garip değil mi? Kalplerin bir ve beraber olması ile mesafelerin uzaktan yakından alakası olmuyor.