Kamerin Nûru

Kalbimin bütün acılarına açık yerinin adı. Netice tümüyle sanat; hayal gücünün ifadesi, koskoca bir yalan olsa da. Olsun!

Kalbe doğan ilhamın aydınlığında, daha yüksek bir hakikatin kavratılması için söylenen en doğru yalan.

Gerçeği, yalnızca gerçeği söylemek için bir tek kalbin bütün acılara açık yerinin, adının hakkı yalan. En doğru yalancı da? Yalan!

Yazıcının her kelimeyi öle öle yazdığı her cümlede feda edişlerde bulunduğunun ispatı, okuyucunun her cümleyi, her kelimeyi ağlaya ağlaya, hıçkıra hıçkıra okumaya gayret etmesi galiba.

Sessizce. Eylemsizce. Yakarcasına. Yanarcasına....

Başlanan her kitap bitmeli. Ama bu kitap bitmemeli. Bitememeli. Okuyucu hissederek okumalı. Yaşayarak okumalı. Empati kurarak, sempati duyarak okumalı. Yorulmalı. Okuyarak yorulmalı. Yorulmadan yorumlamalı. Dahası okumaya gayret gösterirken okuyamıyorum, okumayı sevmiyorum, neden? diyerek kavrulmalı. Dönüp baştan okumalı.

Bitmedim. Bitiremiyorum diyecek kadar mert olmalı. Her sayfada yaraya merhem olmak, içlere su serpmek, yalnıza el uzatmak, yüreğimin yalnızlığından başka yalnız yüreklere bakmak, ruhumun eskimiş iç ceplerine onları katmak ve: Yalnız değilsin nidasını duyurmak.

Soyutunda soyutu zamanı kavramakta fevkalade güçlük çekilen bir anda okunmadan çok önce, öylesine bir yerde, yalnızlığı gözlerinde ilmek ilmek örülmüş olanlara...

Ayfer AYTAÇ – ayferaytac.com