Kan Kırmızı

Çocuk düşlerimizle toz pembe patlamaya başladı
hayat içimizde;
Yaşıyorduk çocuk düşlerimizle hep o toz pembeyle,
koşuyor, geziyor, oyunlar oynuyorduk...
bilemezdik ki
Neden kandırıldık, aldatıldık?..

Hayat hep yalan söylüyor biz aldanıyorduk...

Kimse anlatamıyordu
asıl olanı
kimsenin cesareti yoktu belki de...

Toz pembe düşlerimiz gün geldi
Kan kırmızı oldu!..
Hayat hep yalan söylüyor biz aldanıyorduk..
Yaşıyorduk çocuk düşlerimizde;
Hep o toz pembeyle..

Kimse anlatamıyordu
hayatın toz pembe değilde kan kırmızı olduğunu;
Kimsenin cesareti yoktu belki de...

Hayat hep yalan söylüyor biz aldanıyorduk...

Doğru olan bu muydu?
Yaşadıkça, gördükçe, özümseyerek öğrenir demek...
Kimse söyleyemez miydi tedbirli olmamız gerektiğini?..

Toz pembe düşlerimiz; günü geldi sadece düşlerde kaldı,
büyüdükçe..
Anladık toz pembe değil Kan kırmızıydı hayat...

Önce sevdiklerimizi kaybettik birer birer;
sonra takım elbiseli büyük sandığımız adamların
yalanlarına şahitlik ettik..
Büyük ekran televizyonlarımızdan gerçek savaşlar izledik, film seyreder gibi!..

Geriye dönüp baktık
o toz pembe düşlerin yerinde
Egzos dumanları,
Oyunlar oynadığımız bahçelerin yerinde ise
beyaz betonlar hüküm sürüyordu...

Yapılanlar haksızlıktı;
Küçük bir çocuğun toz pembe düşlerinin kan kırmızıya boyanması adil miydi?
Neden kimse anlatamamıştı?
Kimsenin cesareti yoktu belki de;

Hayat hep yalan söylüyor biz ALDANIYORDUK...

Ebru ÖNDER