KapıZili Telefon

 Kapı zili her çaldığında sevinir oldum dedi Rukiye teyze. Artık kapımı çalan yok diye devam etti... Söyledikleri içime dokundu bir an. Boş kalan zamanlarımızda kapı komşularımızın, büyüklerimizin ziyaretlerini unutturmaya başladığını düşündüm kullandığımız cep telefonların.

 Kapı zili sesleri daha çok , cep telefonlarının sesleri olarak hayatlarımızda var diye düşündüm. Rukiye teyze oturduğum apartmanda kapı komşum. Yıllardır birbirimizi apartmanda, ayak üstü sohbetlerinden tanırız.Bir zamanlar komşuluk, önemliydi insanlar arasında dedi.Hele aynı apartmanda karşı komşun aileden biri gibiydi. Şimdi herkes cep telefonlarıyla akraba.

  Kendi kendime Rukiye teyzenin yaşına çok takılmıştım.Yaşıtım olmayan yaşlı biriyle arkadaşlık nasıl yapacaktım? Değil kapı komşumuzu, evdeki yaşayanların biribirini yok saydığı , herkesin cep telefonları üzerinde dünyalar yaşadığı bir sistemin yansımalarıydık.

 Uyum sağlayamayan, lokal kalan insanlar,ne kadar ressetseler de bu durumu sistemin parçası olmadığın da yalnız yaşamayı göze almak zorundasın.

 Sanal yalnızlığımız da çok tartışılacak bir konuyu beraberinde getiriyor.  İnternet üzerinde kurulan arkadaşlıklar ne kadar gerçek? Mutluluk arayışı ;artık adına akıllı telefon dedikleri makinelerin içinde. Herkesin kendine göre kurduğu, uyumlandığı bir dünya.

 Bayram ziyaretlerini görüntülü telefonla, veya adına" Watsapp" dedikleri application üzerinden, topluca gönderdiğin tebrik yazıları.Samimiyetimizin kaybolduğu her gün içeriği değişen dünyalar."Bir kahvenin kırk yıl hatırı vardır" sözü tarihe kavuştu. Evet kahve molası için bir araya geliyoruz ama; "zoom odalarında".

  Kapı zilleri özlem oldu. Çünkü artık kapı zillerini çalanlar  azaldı. Kurduğumuz dünyalar, arkadaşlıklar, iş ve hobilerimiz artık internet üzerinden gerçekleşiyor.  Yaşlı, hasta, internet dünyasının dışında kalanlarımızı yalnızlıklarıyla başbaşa bırakmayalım, kapılarını çalalım istiyorum.Rukiye teyzenin kapısını çalarken güzel bir dostluğun başlangıcı olduğunu biliyordum.