Kaptan Grant' ın Çocukları

Bulanık anılarım arasında Çocuk Haftası adlı dergiyi hatırlıyorum. Babam rahmetli her yeni sayısını eve getirirdi. Ben de bir süre resimlerine baktıktan sonra okuma bilen ev sakinlerine tebelleş olurdum. Bitirene kadar okuttuktan sonra sabırsızlıkla yeni sayıyı beklerdim. Ablalarımın okuduğu kitaplar hoşuma gitmezdi. Sonraları onların popüler Türk romanları yazarlarının eserleri olduğunu anladım.

Okumayı öğrendikten sonra en ilgimi çeken kitap İki Çocuğun Devrialemi idi. Jano ve Yanik adlı iki çocuk ve köpeklerinin bütün dünyayı dolaşarak yaşadıkları serüvenler.. O eski günlerde kitaba ulaşmak da bir dertti. Birinde kitap olduğunu duyduğumuzda onunla kitap takasına girişmek için ahbap olmaya çalışırdık. Sonraları okuduklarım arasında en çok aklımda kalanı Kaptan Grant' ın Çocukları oldu. Kayıplara karışan baba, iki yetim çocuk, şişede bulunan ve tam okunamayan silik bir mesaj, yeni yapılmış pırıl pırıl bir stimbot, ve yetim çocuklara acıyan ''alicenap bir İngiliz soylusu''.. Şimdi Karayip Korsanları gibi filmleri, Lost gibi dizileri izlerken o eski çocuksu serüven duygusunun, bilinmeyene karşı hiç eksilmeyen kapılışın sürdüğünü gözlüyorum. O uzak denizler, ıssız adalar, bilinmeyen topraklar, acaip insanlar, görülmedik hayvanlar hep ilgimizi çekiyor. Şöyle güzel çekilmiş bir '' Monte Kristo Kontu'' filmi olsa nasıl da zevkle seyrederdim.. Ne yazık ki bu duygularımızı her gün karşımıza çıkan binbir acı haber, sayısız entrika, karanlık olaylar, sebepsiz ölümler körletiyor. Bütün bu yaşadığımız günlerin olayları bizim naif serüven tutkularımızı düşünmeye bile olanak vermiyor..