Kar beyazı düşler...

Kimi zaman bir çam ağacının üstüne yağar kar en güzel kartpostal manzaraları gibi olur ağaç, kimi zaman ormana, dağlara bayırlara göllere, evlere, sokaklara, damlara... Göz alıcı güzelliğiyle, en güzel manzaraları bir bir gözler önüne sererek. Kimi zaman da insanın içine yağar taa ciğerlerine.

Dağlara göllere yağarken seyri güzeldir, çam ağacına da yakışır süsler onu, gölerin üstünde de yakışır. Sıcacık camın arkasından baktığında, bir yanda ortamına uydurduğun bir müzik, elinde gazeten ve bir fincan kahveyle doyum olmaz kar manzaralarına. Lakin karnı aç, baldırı çıplakken, yağan kar içine işler tüm ayazıyla onun...Akşam olduğunda bir sobanın çevresinde çocuklarını toplayacak sıcacık bir yuvası yoktur, kestane pişirip, ıhlamur içip, mısır patlatıp karın ayazını dışarıda bırakıp içeride karın keyfini çıkaracak. Başını sokacak bir evi başında bir damı yoksa kar yağmasın, dursun ister, zira her düşen kar tanesi katılaşıp, buz olur yüreciğinde. Bir yudum ekmek, bir kap sıcak çorba, sıcacık bir yatak hayalini kurarken, kar ne kadar masum gelebilir ki:(

Belki bir doğum için çullarla yapılmış bir sedyeyle karlı buzlu yolları aşmak isterken, belki ayağında tabanı delik, kimbilir kimden kalmış eski püskü botlarla, sırtında incelmiş elek gibi olmuş bir montla okumak için evden yolladığı çocuğunun ardından bakarken, ne kar beyaz hayaller kalır ne de romantizm bu donduran ayazın gerçeğinde. Buz gibi katılaşır yüreciği kar taneleri eşliğinde.

O nedenle belki de daha masumdur yaz, en azından titretmez taş kesmez elleri ha keza yüreciği...