Karanlık - aydınlık

Bir çift kahverengi göz, dağınık dalgalı saçlar, ürkek bakışlar, sessiz duruşlar, titrek atışlar... Karanlıklar ülkesinden gelen biriydi o. Bilmiyordu yeni dünyayı. Karanlıkta olmuştu, oluyordu, olacaktı herşeyi; doğumu, yaşamı, aşkları, ölümü... İki dünya arasındaki o kapıyı geçmişti nihayet fakat herşey farklıydı eskisinden. Karanlıktan aydınlığa geçmenin sevinci, yerini korku ve yalnızlığa bırakmıştı. Sürekli gidip geldiği bu iki alem arası yol, hiç bu kadar uzun ve sarp gelmemişti ona. Ama en sonuncusu en farklı olanıydı. Işığa uzun bir aradan sonra geri dönüşü zor geliyordu, anlamıştı.

Güneşi görmek dururken ayrıntıya takılıp karanlığa geriliyordu, kendini uçuruma sürüklüyordu. Beklediği ışık gözlerini kamaştırmıştı, görmek yerine görememek vardı artık. Işık ki ona ihanet etmişti. Kamaşan gözleri değil , acıydı sanki. Elleriyle yakalayıp tutamıyordu da , savuramıyordu. Yolun tam orta yerinde gözlerini kısmış ilerlemeye çalışıyordu. Varması gereken yere varamamacasına bir ilerleyişti bu. Tek varabildiği yer, hala durduğu yerdi.

Birileri yönleri mi değiştir mişti? Attığı her adım, atamadığı adımların keşkelerine götürüyordu onu. Aydınlığı uman kalbi karanlıkla oyun arkadaşı oluyordu.

Gidiş yok, dönüş yok. Baktıkça geçmişe çözüm yok. Yol boyunca yaşadığı hüzünlere rastladı. “Geri dön, bizimle gel, geleceğe aldanma. İkinizin dramından çıkacak mutsuzluk sana sahip çıkar “ diyorlardı. Kandırılıyor muydu ne? Neyse ki ona yol gösteren gökyüzünü kaybetmemişti. “Sabır “ diyordu o da diğerlerine inatla. “ Biraz dayan.” Pırıltılar arttı, gökyüzü ona kucağını açtı. Kalbi o an güm güm attı. Kamaşan kalbi, yıpranan gönlü yorgun düşmüştü. Değil görmek, bakmak bile zorlaşıyordu. İleride vuslat ellerini uzatıyordu. “Bu tarafa, hadi.” diyordu.

Seçenekler belliydi; ya inat edercesine devam edecekti; ya da yorgun bedenine, sahipsiz ruhuna yenilip geri geri giden adımlarına ayak uyduracak, batan güneşcesine geceyi seçecekti.

Seçim ona kalmıştı.

Başka kimseye değil.