Karanlık dünyamda

Karanlık dünyam... Gözlerim görmüyor ama yüreğim görüyor. Ellerim cisimleri, bedenleri seçiyor. Kulaklarım sesleri, burnum kokuları görüyor.

Hiç mavi rengi görmedim ben. Bana maviyi anlatabilir misiniz? Kokusunu alabilir miyim? Görebilir miyim anlattıklarınızdan...

Kağıttaki yazıları okuyun benim için. Bir kitap alamam. Alsam neye yarar ki...Elimdeki kalemle ruhumdakileri yazamam. Yazın benim için...

Işığı anlatın bana...Nasıl birşeydir? İnsanın gözü neye benzer? Onun şeklini anlatın, belki anlarım.Yeterki anlatın.

Hey sizler! O renkleri, o yüzleri gören sizler! Ben değilim kör olan! Sizlersiniz! Duyuyor musunuz? Anlıyor musunuz beni? Burada yanımda mısınız? Yoksunuz!...

Bir ayak sesine muhtaç kalmak ne demektir bilir misiniz? Ellerinizden nefret ettiğiniz oldu mu hiç? Defalarca sakarlık yaptınız mı?Yolu adım adım ölçtünüz mü? Merdivenleri basamak basamak saydınız mı? Gece ve gündüzü gürültülerden tanıdığınız oldu mu? Ayakkabılarınızı boyarken elleriniz titredi mi? Yaşamı bedeninizle gördünüz mü?Ben gördüm! Görmeye de devam edeceğim.Yaşıyorum çünkü...Hayattayım...

Beni görün! N'olur görün! Çünkü ben sizi görüyorum.Peşinizden koşup hangi sokağa daldığınızı görmesem bile başka türlü görüyorum sizi.Yüreğimle!...

Siz de beni görün yüreklerinizle! Belki görmek ne demekmiş anlarsınız.

Tıpkı benim "Karanlık Dünyam"da herşeyi gördüğüm gibi...


Not: 1999 yılında Kırıkkale Altı Nokta Körler Derneği gecesine özel olarak yazılmış bir denememdi.Burada paylaşmak istedim.