Karanlıkta uçuşan melekler

Kapkaranlık bir boşluğun merkezinde ayaklarımın altına serilmiş hissizliğin üzerine basıyorum sımsıkı.. Gözlerimin önünde hızla dönmekte olan bir girdap var.. İçi dünya, dışı karanlık..

Girdabın içine sıkışmış, hızla dönmekte olan şeyleri kesiyor gözlerim.. Girdaba gelişigüzel tutturulmuş bir dünya.. Atsam kendimi içine, o an başımı döndürecek etrafımdaki varlık..

Gözlerimin hayal ettiği her şey içinde sanki.. Dışında bıraktıkları var olmamış bir aşk, sadece kalbimde hissedebildiğim bir güç.. Dikkatlice eğiliyorum da üzerine, sanki eşya değil içinde yuvarlanan varlık.. Girdabın yüreğinde dönen uçsuz bucaksız kelimelerin ta kendisi.. Kelimeler, ne garip değil mi? Her bir kelime, bir bağ oluşturuyor hayattaki her bir şeyle aramızda..

Düşünmedim ki hiç, daha önce insanı yaralayanın eşya olmadığını.. Sadece bedenlerine derinden yarıklar vuran kelimeler olduğunu.. Hiç düşünmedim ki ben, tek bir kelimenin içine sıkışmış ufak bir umut parçasının, insanın yüreğinde açılan kocaman bir evrene kırmızı halılar yuvarladığını.. Ve yine hiç düşünmedim ki, o küçücük kelimenin koca yürekli bir mana olup evrene yön verdiğini ve bir kelimeyi sevmenin ne doyumsuz olduğunu hiç düşünmedim..

Karanlık, içimdeki çözümlenemeyen duyguların yaratıcısı ve var edicisi o.. Aklımın karanlık girdabında uçuşan aydınlık bedenlere sığınan kanatlı varlıklar, yüreğimin tertemiz, sonsuz kanatlı melekleri kelimeler..