Karşıyaka'lı gençler, Karşıyaka'nın kalbine yürüdü

Hükümet Konağı’ndaki işimi bitirmiş, aracımı park edebildiğim yere doğru, Bahriye Üçok Bulvarı üzerinden yürümekteydim ki karşı kaldırımdaki kalabalığı fark ettim.

Sayılarını tam olarak kestiremediğim, oldukça kalabalık, kızlı-erkekli bir liseli öğrenci grubu; ellerinde Türk Bayrakları, sloganlar atarak, Karşıyaka Çarşısı’na doğru yürüyüş yapmaktaydılar.

Yanımdan geçerlerken, “her Türk asker doğar”,”şehitler ölmez vatan bölünmez” ve “şehide uzanan eller kırılsın” şeklindeki sloganlarını dinledim. Hepsinin gözleri çakmak çakmaktı. Öfkeliydiler ve belki de bazıları şehit yakını, çocuğu, kardeşiydi. Yanıyordu yürekleri, belliydi.

Vatandaşlardan, alkışla ya da bizzat korteje girmek suretiyle katılımlar oldu. Her daim tıklım tıklım olan Karşıyaka Çarşısı içindeki manzara, eminim çok daha etkili olmuştur.

Yürüyüş yapan gençleri seyrederken, kendi ilk gençlik, üniversite yıllarıma gittim. Sayısını hatırlayamadığım gösteri ve mitinge iştirak etmiş, slogan atmış, demokratik tepkimi ortaya koymuştum.

Hani bugünlerde, yine ısıtılıp önümüze konan temcit pilavı var ya. Sözde Ermeni soykırımı meselesi. İşte bugün gibi hatırladığım mitinglerden biri de 1992 ya da 1993 yılında olması gereken “Karabağ Mitingi” idi. Ermenistan Hükümeti’nin emrindeki tankların, asırlardır öz be öz Türk yurdu olan, Azerbaycan’ın Dağlık Karabağ bölgesine girişini, menfur Hocalı katliamını, tank ateşleri ve paletleri altında can veren yüzlerce Azerbaycan Türkü’nü ve o günlerde de bizleri soykırım yapmakla suçlayanların ortaya koyduğu insanlık dışı uygulamaları protesto ve tel’in ediyorduk.

Sıhhiye Köprüsü’nün hemen Kızılay tarafına bakan yanındaki Abdi İpekçi Parkı’ndaydı miting. Aynı sloganı atan, “Karabağ’a uzanan eller kırılsın, kahrolsun faşizm, kahrolsun emperyalizm” diyen iki grubun tam ortasındaydım. Gruplardan biri Türk Milliyetçiliği’ni ve Kızılelma’yı benimsemiş üniversiteli gençler, diğeri ise aşırı sol, devrimci bir topluluktu. Orada, ulusal bir davada, tepkide, yine bir araya gelinebilmişti.

Bugün, Dağlık Karabağ bölgesi halen tutsaktır. Yapanların, yaptıkları yanlarına kar kalmıştır. Anlattıklarım da benim ve benim jenerasyonum için, acı bir nostaljiden ibarettir.

Umarım ve dilerim ki, dün Karşıyaka bulvarlarında, çarşılarında; aynen bizim o yıllarda yaptığımız gibi, elde Türk Bayrağı ve kıpır kıpır atan yüreklerle yürüyen gençlik için de yıllar sonra bu haklı ve demokratik, çağdaş tepkileri, acı bir nostaljiden ibaret kalmaz.

@Geçen sene bugün “Bir Pratik Ziyafet Daha:Piliç Izgara”: http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=10493

@Geçen sene bugün “Tadım’ın Tadı Hiç Kaçmadı”: http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=10527