Kasım sancısı

Yüreğime yıllar öncesi demir atmış bir Kasım sancısı bu. Gözbebeklerime yerleşmiş kasımpatılar, renkleri kara, matemdeler. Sönüp giden otuz dokuz mumun aksine tüm harıyla yanıyor gönlümün şamdanında kırkıncı mum. Zaman sarmıyor yaraları. Acı aynı hararetiyle sızlıyor tam da sol yanında. Ömür sarnıcımda birikiyor gözlerimden süzülen yağmurlar. Haziran tebessümünü özlüyorum babacığım.

Mihriban türküsünü ne zaman duysam… yüreğim dile geliyor, engel olamıyorum gözyaşlarıma.

Pekmez-tahine ekmek banamıyorum nicedir.

Ara sıra şiirlerinde kayboluyorum.

Koşup sana geliyorum…

Toprağın karşılıyor her seferinde beni.

Konuşuyorum karşımdasın gibi, anlatıyorum sen gittin gideli neler neler olduğunu.

Şiirlerin bir antolojide yayınlandı, diyorum.

Bestelenen şiirlerin de oldu.

Foça Haber “Şiir Baba”sız kaldı.

Duyuyor musun acaba beni?

Baba… Babacığım…

Bakamıyorum son çekilmiş fotoğraflarına. Gençlik fotoğraflarında yaşatıyorum seni kalp diyarımda.

Kısa bir video var bilgisayarıma kayıtlı, şiir okuyorsun hasta yatağında. Tekrar tekrar dinleyip sesine doymaya çalışıyorum.

“Akasyalar Açarken”i kimseler söyleyemiyor senin gibi.

Yüreğin yaşama tutkundu…

İçimde buruk bir duygu; mutlulukla hüzün arasında gidip gelmekte…

Dualar ediyorum dilim döndüğünce.

Elimden başka bir şey gelmiyor baba.

Özlüyorum seni, çok özlüyorum.

Yüreğime yıllar öncesi demir atmış bir Kasım sancısı bu.

Haziran tebessümünü özlüyorum babacığım.

BİR GARİP ORHAN

Bir garip aşığım ben

Anadolu’nun bağrından kopan

Bozkırın keskin havasından

Gönül hey!

Sert esen bir boran gibiyim

Ne Veli’nin oğlu Orhan’ım ne de delinin

Ben Yaralılardan ser komiser Mustafa’nın

Son çocuğuyum Konya ilinden

Konya ilinden hey!

Şimdilerde gurbet elinde yabancı gibiyim.

Bir âşığım ben Mevlana kökenli

Yüreğim bozkırın keskin esen yeli gibi

Kasırga kalacak geriye benden belki

Dostlar hey!

Gidiyorum artık günler dar gibi.

Orhan Erol UNUR

(17.09.2010)