Kasıtlı Kısıtlılık

Bir arada yaşayan insanlar mı olmalıyız yoksa insan olup birarada mı yaşamalıyız? Bu sorunun cevabını bulmaya çalışırken insanlarla aramızı bulamaz olduk. Özgür olmaya çalışırken başkalarını bizim özgürlüğümüze esir ediyoruz. ‘’Bir başkasının özgürlüğünün başladığı yerde seninkisi biter’’ tanımını aklımızın odalarına bir türlü sokamıyoruz.

Bir evde bir odaya hapsedildiğimizi düşünelim. Geniş bir penceremiz var ve dışarıyı görebiliyoruz. Odadan dışarıya çıkamıyoruz. Şimdi bizim özgürlüğümüz tamamen elimizden alınmış mıdır? Cevabı evet ise neye göre hayır ise neye göre? Hür irademizle bu odadan çıkamıyoruz ama odanın içinde istediğimiz her yere gitmekte özgürüz. Peki ya odadan çıkmayı zaten istemiyorsak? Hala tutsak mı sayılırız? Asıl anlatmak istediğim konu tam da bu soruyla devreye giriyor. Sanırım biz artık bu odadan çıkmayı istemiyoruz ve bu durum bizi özgür kılıyor sanıyoruz. Çünkü istemediğimiz şeyi zaten yapmadığımızı düşünüyoruz. Oysa istediklerimizi yapamadığımız için özgürlüğümüz elimizden alınmaz, istemediklerimizi de yapıp yapmama seçiminde bulunamadığımızda özgürlüğümüz elimizden alınır. Bu yüzdendir ki herkes bu odaya hapsedilmeye itiraz eder ancak kimse daha önce yaşadığı ülkenin dışına çıkmadığı için mahkemeye bir itirazda bulunmaz.

Hayatımızı bu odalara tutsak ettik ve daha önceden yapılmış genişletilmiş pencerelerle kendimizi avutuyoruz. Bu odaların da bir eve ait olduğunu, bu evin de bir toprağın üzerinde olduğunu, bu toprağın da bir dünya üzerinde olduğunu ve bu dünyanın da bir evrenin içinde bulunduğunu hatırlamalıyız. Yani daha bakacak çok pencerelerimiz olacak. Hepsini kendimiz inşa etmemiz ümidiyle…

‘’Özgürlüğüm, muhtaçlığımın simgesi

Özgürlüğüm, mahkumluğum ona

Yaptığım, saptığım yolum

Özgürlüğüm benim hayal dünyam

…

09.01.2015’’