Kaynana bir öykü anlatayım sana

Bazen söylerler iyilik tek taraflı değildir diye.

Doğrudur.

Tek taraflı olan testeredir.

O da tozları kendi tarafına döker.

Bazen de bir taraf anlayışsız olursa öteki taraf anlayışlı olmalı derler.

Bu da bıçağa benzer.

Bakınız bıçağın bir tarafı keser diğer tarafı kesmez.

İşte bunlarda birer hikmet vardır.

Su boğar fakat kaldırma gücü de vardır.

Asıl bunları yerinde kullanmak gerekir.

Kaynana yani kayınvalide annedir.

Onu yücelten sebeplerde vardır değerini düşüren sebeplerde.

Herkes yerini bilmelidir.

Yerini bilmeyen yersiz kalır.

Bir de herkes kendi değerini kendisi yüceltir.

Sizlerle paylaşmaya karar verdiğim bu öyküyü okuduğum zaman bir kez daha bunları düşündüm. Hak verdim.

“Aşçılığıyla ün yapmış yaşlı bir kadın, akşam yemeğine gelecek olan oğlu ve yeni gelini için yine mutfağına kapanmış, yemek yapıyordu. Aynı akşam yemeğe eski bir aile dostu da davetliydi. Beklenen misafirler gelip sofraya oturduklarında çok şaşırtıcı bir durumla karşılaştılar. Yaşlı kadının o gece yaptığı yemekler değme oburların bile iştahını kapatacak kadar berbattı. Tatlılar un kokuyordu, patatesler yanmıştı, köfteler ise neredeyse hiç pişmemişti. Oğlu, yeni gelini ve aile dostu, kadıncağıza durumu fark ettirmemek için ellerinden geleni yaptılarsa da, yemek sırasında pek iştahlı göründükleri söylenemezdi.
Nihayet yemek bitti ve yeni evli çift annelerinin ellerini öperek evlerine gittiler. Aile dostları ise biraz daha kaldıktan sonra gitmeyi düşünüyordu. Oğlu ve gelini gittikten sonra, yaşlı kadına:
-Senin harika bir aşçı olduğunu adım gibi biliyorum. Bana söyler misin, bu geceki yemekler neden kötüydü? Bence ya hastasın ya da bir sorunun var dedi. Yaşlı kadın gülümseyerek cevap verdi:
-Hayır, hiçbir şeyim yok. Kasten yaptım.
Bu yemekten sonra oğlum asla ikide bir annesinin yemeklerini hatırlatıp karısının kalbini kıramayacak”

İşte azizlik burada.

Yalnız iyi yemek yapmak yetmez.

Hayatı da iyi anlamalı.

Dengeleri korumasını bilmeli…