Kemal Özer’in imzaladığı kitabı aradım raflarda

“Aydın Tiryaki’ye
dostlukla
Kemal Özer
31.3.84 Ank.”

yazmış “Araya Giren Görüntüler” kitabının kapağını açınca ilk sayfasına.

Şair Kemal Özer’in ölüm haberini alınca kitaplığımın raflarında kitaplarını aramaya başladım. Kitapları ararken bir yandan da Kemal Özer’e kitabı imzalattığım yılı anımsamaya çalışıyordum. Kitabı bulunca imzanın altındaki tarihi yani 31 Mart 1984’ü gördüğümde çok şaşırdım. Aradan çeyrek yüzyıl geçmiş, oysa o kadar yakın zaman gibiydi ki…

Ankara’da bir kitap fuarı vardı, dolaşırken Kemal Özer’in bir stantta kitap imzaladığını gördüm. O zamanlar Ankara’da kitap fuarları olur ve yazarlar kitaplarını imzalarlardı. Benim kitap imzalatmak gibi bir alışkanlığım yoktu, sonra da olmadı. İmza kuyruğunun olduğu stanttan kitabı alır, yazarı bir süre izler ve kimi zaman kitaplarını imzalatanlarla sohbetlerini dinler ve imzalatmadan ayrılırdım.

O gün de Kemal Özer’in önünde birkaç kişi imza için beklerken kitabını aldım. Kendi kitabı olduğunu gördü ve başıyla bir selam verdi. İşte o zaman konuşmak ve kitabı imzalatmak için beklemem gerektiğini düşündüm. Kitap “araya giren görüntüler” di. Önümdeki birkaç kişiyi beklerken kitaptaki şiirleri okumaya başladım. Kitabın giriş şiiri

“Belki o zaman başları bu kitap
telefon çaldığı zaman
sabahleyin saat 8’de”

dizeleriyle başlıyordu ve:

“Belki o zaman başladı bu kitap
o soru çınladığı zaman
bir ozanın karısının sesinde.”

dizeleriyle sürüyordu.

İlk dizedeki “başları” sözcüğüne takılmıştım. Şiirde dizgi hatalarına hiç dayanamazdım o zamanlar, daha sonra da bu huyum hiç değişmedi.

Aklıma takılmıştı, bir dizgi hatası mıydı “başları” yerine "başladı” mı olacaktı yoksa benim çözemediğim bir sözcük oyunu muydu?

Bu sırada Kemal Özer, kitaplarını imzalatanlarla sohbet ediyordu. Kararımı vermiştim, sıra bana gelince hemen bu hatayı söyleyecektim. Sıra bana geldi, önce adımı sordu. Kitabı imzalarken, biraz önce aynı soyadı olan birinin daha kitap imzalattığını söyledi. Babacan bir şair, candan bir şekilde sohbet ediyordu, diyemedim “ilk dize hatalı” diye, canını sıkmamak için. Bir şair için kitabının ilk dizesinin hatalı dizilmesi üzücü olmalıydı.

Yıllar sonra aynı kitabın “Çağdaş ve Boyun Eğmeyen” içindeki yeni basımında “başladı” olarak düzeltilmişti.

25 yıl sonra bir ölüm haberi alınca, hangi sözcüğün hatalı dizilmiş olduğunu bir türlü anımsayamadığım bir dize, soyadı konuşması dışında aklımda başka birşey kalmamış kısa bir sohbet ve raflarda bulamayacağım korkusunu yaşadığım imzalı bir kitap üzerine bir yazı yazmaya karar vermiş bir şekilde sokaklarda yürüyüp eve geldim. Kemal Özer’in kitaplarını raflarda kolay buldum, kitabı açar açmaz “başları” sözcüğünü gördüm ve o anı anımsadım.

Güle güle büyük şair… Güle güle Kemal Özer…

Bir büyük şair demişti ki: Haziran’da ölmek zor… Kemal Özer Haziran’ın son günü bırakıp gitti dünyamızı:

Kemal Özer (1935- 30 Haziran 2009)

Aydın Tiryaki, Ankara, 1 Temmuz 2009