Kendi içimde mübadele!

Onlar mı çok kötüydü, yoksa ben mi çok iyi?

Belki de tam tersi ya da hep karşılıklı, bilemiyorum...

Ama ne olursa olsun acısını çekiyorum. Elimdeki bıçağı kendime saplayıp canımı yakıyorum. Her defasında yanıyorum. Sonra vicdanımı rahtlatmak adına insanüstü mücadeleler veriyorum. Bu benim gözlerimi yaşartıyor, karşı koyamıyorum. He rşeyden kendimi sorunlu tutup ardından vicdanımı rahatlatmaya çalışıyorum. Ama adımdan iyi biliyorum ki hepsi gereksiz. Sonuna kadar haklıyım ben savaşımda ve hala elimden hiçbir şey gelmiyor. Getiremiyorum. Gelir ama acıdığım gibi acıtmamak için çekiyorum kendimi kenara köşeye. Yine acıyor, kanıyor, yanıyorum!..

Sonra mübadele yapıyorum kendi içimde, sınırlarımı küçültüyorum, elimdeki toprakları onlara bırakıyorum. Ben resmen şerefimi satıyorum!..

Evet biliyorum. İyiyim ben ama sorgulamadan yaşamak cehennem gibi dört koldan yakıyor.  Bir de ellerimle ellerine verdiğim kozlar. Dağıttım sevgim (bütün servetim) tüm bunlar onları haklı kılıyor.

- İç Ses : (Sen istedin kızım, şerefini sattın, kendinde gurur bırakmadın, harcadın bütün emeğini yollarında, gördüler mi?! Hakettin sen! Mabedin bildin onları, 5 öğün ibadet ettin, tanrı diye put yaptın tuttun bir de onlara taptın! Cehennemde yerini kendin hazırladın! )

Allah tanrının da belasını versin, onların da! deyip yıkmak geliyor içimden putlarımı, yakmak geliyor. Elimden gelse gönlümden getiremiyorum. Ben gönlüme söz geçiremiyorum. İlahlaştırıyorum bütün köpeksi ruhları içimde, her defasında da çarpılıyorum.

Ben miyim sebebi yoksa Allah mı?

Ya da lanet olası tanrı mı?

Hayır!

İlah kılıp tanrı diye inandığım kıçıkırık putlarım.

Ve biliyorum artık, ne kadar kötüysem ben o kadar iyiyim.

Şimdi çekil önümden tanrım;

Putlarıma intiharı öğreteceğim.

Vicdan muhasebesini ve cinayeti bırakıp bi köşeye

Elimde sigaramla kendilerini bende nasıl öldürdüklerini seyredeceğim.!

    __bd__