Kendi kendime masallar - Kavuşup kaybetme oyunu

Masal…

Şu sıradan yaşamlarda masaldan başka anlatmaya, dinlemeye değer bir şey bulamıyorum.

İçim de küçük bir kız çocuğu hemen bir masal anlat diyor bana. Şimdi... Acil çıkış kapılarına ulaşmadan bana bir masal anlat… O büyüye ortak olup, dalabileyim. İkimiz arasında sır olup gitsin.

Hayat cennetinde, dünya cehenneminin ızdırabı vardı yüzünde. Artık dünyadan umudunu kaybetmiş, genç yaşında ölmeyi bile düşünüyordu ara sıra. Başlamadan biten bir sürü aşk hikayesi şarkıları söylüyordu dudakları.

Yol boyu asırlık ağaçların arasında yürüttüm onu. Hafiften serin bir rüzgar ve çınar ağacının söylediği şarkılar. Yol kıyısında şırıl şırıl akan dere ve etrafta ondan korkmayan, kaçmayan onlarca kuş… Huzurun en kuytularına götürüp oturtum onu bir taşa. Bir gökkuşağı istedi benden. Verdim. Ve karanlıklarda yolunu aydınlatsın diye bir yıldız. Yaşayan şeytan ve melekleri anlattım. Dünya gzüyle cenneti ve cehennemi… Verdiğinden daha fazla almanın suç olduğunu, hayatı sevmenin günah olmadığını, her sonun aslında bir başlangıç olduğunu anlattım ona. Uyuya kaldı. Mutluydu, gülümsüyordu ama hep masalın içinde kalmak istiyordu küçük kız. Gitmek istemiyordu.

“Bak” dedim “küçük kız.” Yeryüzüne bazı insanlar sadece ve sadece masal anlatmak gelmişlerdir. Ama kimse o masalın içinde sürekli yaşayamaz. Gördüğün hiçbir güzellik özgürlükten daha iyi değildir. Hatta çoğu insan bir güzelliğe mahkum etmiştir kendini ve bundan bir süre sonra sıkılıp, yakınır.

Gördüğün güzelliğin içinden geç, onu yaşa ama kanma, takılıp kalma, yürü git. Yol üzerinde böyle çok masalcı ile karşılacaksın. Zaman sonu olmayan yolculuk. Cennet ve cehenmem; kavuşma ve kaybetme. Hayat bu; kavuşup kaybetme oyunu. Suratını asma.

Benden sana son bir tavsiye!

Gülümse...

http://www.dailymotion.com/playlist/x1gy8i_bluenotes1_benim-yarkylarym/2#video=xjvf03