Kendine kızmak…

Neden içimde birden uyanır tüm hüzün ve sarar her yeri?
Neden kapatırım tüm kapılarımı her güzelliğe birdenbire?
Kim yapar tüm bunları bana?
Kim ne ister benim kendimden kaçışlarımdan?
Kaçıp kurtulmak için debelenirken, neden ayaklarımdan sımsıkı tutarlar?
‘Yaşayacak bir yığın hüzün var seni bekleyen’ diye diye neden beni bağlarlar?
Aşkın kalan artıklarını üzerimden silkelemeye çalıştıkça, neden dünyanın en acıtıcı tutkalıyla yapıştırırlar bedenime?

Ne zaman sıyrılmayı başarabileceğim tüm bu aşk kırıntılarından?
Kocaman soru işaretlerini nasıl kovacağım beynimden?
Neden bitiremem ki onda kalmayan her duyguyu bende?
Neden hala bir kez daha görsem diye boşuna çabalarım?
Ne fark eder ki?
Ne kadar daha acıtabilirim sonralarıyla kendimi?

Ah bu ben… Ah bu benin yaptıkları, bitmiyor, bitemiyor…

Görmemeliyim, duymamalıyım, yok etmeliyim her şeyi. Uzak durmalıyım aslında ondan ve onu anımsatan her şeyden. Bana göre uzun bile süren ve çok da azap vermeyen bu iki ayın sonunda bile arada bir de olsa bunları yaşatmamalıyım kendime. Yalnızlığımı bu kadar çok severken, onsuzluğun acı tadını hatırlatmayıp, kazımalıyım hayatımdan.

Hani zamanında kendime verdiğim sözler?
Hani nerde o keyif anlarımın tadı?
Ne zaman kopacak tüm bu bağ?
Ne zaman hatırlayınca gülümseyip geçebilecek tüm bu anılar?
Onunla olan yerlerden daha ne kadar kaçabileceğim?
Tüketmekle bitmeyen bu acı tat, neden hala içimde?
Yaşamanın tadını aldığım şu kısacık anları ne zaman günlere, haftalara veya aylara uzatmayı başarabileceğim?

Sensizliğin koskoca iyi ayı biten sevgili! Git artık benden…

Topla pılını pırtını, kalan tüm aşkını da sevgini al ve git…
Uzaklara bilmediğim, tanımadığım, benim olmayan her yer senin olsun…
Söz veriyorum ben arkandan gelmeyeceğim…
Sana söz veriyorum, senin beni unuttuğundan daha çabuk vazgeçeceğim senden ve seninle ilgili her şeyden…

Git, yeter ki sen git benden, gerisini ben halledeceğim, söz veriyorum…