KENDİNİ GÜZEL KIL

   Görmezden gelmek , dünyanın en zor eylemlerinden birisidir. Görmezden gelmek için görmen gerekir. Unuttum demek için hatırlamak gibi. Bir şeyleri unuttuğunu sandığın an, neyi unuttuğun zihninde yer edinir. Dolayısıyla unutmamış sayılırsın. 

 

  Görmezden gelmekte bunun gibidir.  Zordur. Çünkü birisini görmezden gelmen için  her an, her saniye ne yaptığını bilmek gerekir. Bu paradoks içerisinden sıyrılmayı bilirsen kazanırsın. 

 

Bir insanı hayatından çıkarmak ,diş çektirmek gibidir. Diş çekildiği zaman rahatlarsın. Ama dil, yüzlerce kez dişin eski bulunduğu konuma gider. Bu durum biraz sürer, ama zamanla geçer. Dişi çektirmeyip bıraksa mıydın? Hayır. Çünkü canını yakıyor ve bu durumdan kurtulman gerek. Bu başlı başına kendine çektirdiğin en büyük mazoşistlik olurdu. Saatlerce konuşmak işe yaramayacak. Umut kuşunu göğüs kafesinden kaçırmak isteyenler olacak. Sen duvarı yumruklanmış  evde ,en tenha köşede sol omzuna vuracaksın benliğini. İşte asıl cehennem. Cehennemde insan, insanı bilmez. 

 

   Belirli bir azınlık dışında kimse mutlu değil. Yaşamak sadece Maslow'un ihtiyaçlar hiyerarşisi' nde birinci basamakta yer alan fizyolojik gereksinim sayılmaz. Kimse yarını merak etmiyor. En son kurduğun hayali düşün.  Bu hayaller batıda  gerçekleştirmek üzere kurulur, doğuda gerçeklerden kaçmak için. Hayali gerçekleştirmemek insanı üzer.  Çok üzüldüğünde ya da psikolojik olarak çok uyarıldığında  insanoğlu, ağlayamaz.  O yumru oturur, konuşamaz. Son olarak  Can Yücel şu dizesi daha da açıklıyor bu durumu : " Acı doruğa ulaştığında gözyaşı gelmez gözden,  neden hiç ağlayamadığımı anladım ".