Kendini Kendine Ait Hissetmek

Bir zamanlar ne umutsuzmuşum yazarken, dönüp yazdıklarıma bir bakınca anladım. Garip hissediyordum çünkü kendimi. Sanki hiç bir yere ait değilmişim gibi. Sanki uzaklarda bir yerler beni bekliyormuş gibi. Ortada hiç bir sorun yokken, mutfakta sandalyenin üzerine sinmiş, bir yandan bunları düşünüp bir yandan ağlarken hatırlıyorum kendimi. Oysa benim arkadaşlarım, benim ailem, işte çocukluğumun geçtiği şehir ve işte üniversite yıllarımın şehri. Buna rağmen yabancıydım.

Biraz oluru olsa hiç durmaz giderdim burdan. Tabiiki asla yoktu öyle bir imkanım. Resmen dayandım. Ve imdi, bilmem kaç zaman sonra, tam olarak evimde hissedebiliyorum kendimi. Hem de ben bir tane isterken iki yerde. Hem ailemin yanında huzurluyum, mutluyum ve ben buraya aitim diyorum hem de İzmir'de. İki tablo da bana ait, iki tablonun da içindeyim. İzmir güzel, yalnız yaşamak güzel ama bir dönecek bir anne evim, beni merak eden babam, annem, ablam hatta abim var. Bunaldığımda sığınacağım bi yuvam var. Ben o yuvadayken beni İzmir'de özleyen sevdiklerim var. Hemen her gün yanımda olan. En sıkıcı zamanlarımda da en eğlenceli zamanlarımda da benimle onlar. Evet, belki bazıları için yanıldım. Ama bir çoğu için hala haklıyım.

Bu güne kadar hiç gerçekten yalnız olmadım aslında, hep daraldığımda gecenin bir yarısı benimle yürüyecek, ağladığımda kucağı annemle yarışacak kadar şefkatli, aman be boşver biz yeteriz bize diyecek kadar bir parçam, sabaha kadar dertleşip kahve sigaranın dibine vurduğum, hadi gidiyoruz dediğimde sorgulamadan tamam diyen, beni frenlemeyen, benim için kaygılanan, gerektiğince açıkça ama şefkatle uyaran, bak kızım öyle olmaz diyip hevesle taktik veren, unutmayıp arada araıp soran. merak eden sevdiklerim var ve bana fazlasıyla yetiyolar. Ve şunu anladım ki, insanın kendini bir yere ait hissetmesi için, önce kendiyle barışık olup, kendine ait hissetmesi gerekirmiş. Şimdi 2 evimde de mutluyum, sevdiklerimin evi de benim evim. mutlu olduğum, huzurla uyuduğum her yere ait hissediyorum kendimi. sevgiler.