Keşkelerle yaşamak

Merhaba,

Milliyet Blog'a yeni üye oldum. İşin açığı serbest yazmayı seviyorum ama daha önce kimse okumamıştı yazdıklarımı. Kaydetmemiştimde. Bu sayede kaydedebileceğim düşüncelerimi.

6 Çocuklu bir ailenin 2. çocuğuyum ve kıymetlisiyim (dim). Bu aralar pek dile getirmiyorlar çünki bunu. Ağabeyim doğduğunda babam askerdeymiş. 2 yaşına kadar ara ara görmüş onun için onun bebekliğinde yanında değilmiş.O askerden döndükten sonra ben doğmuşum. Hep "sanki ilk çocuğum senmişsin gibi hissettim uzun zaman" derdi babam. Çok sevilerek özenilerek büyüdüm. Ama çok sık hastalanırdım. Zayıf cılız ve hassas bir çocukmuşum. Bu 16 yaşına kadarda böyle devam etti.

Sık hastalandığım için kıyamazlardı, babam evdeyse çoğu zaman onun dizlerindeydim. Çoğu kız çocuğunun olduğu gibi babama aşıktım çünki. Sorduklarında da babamı daha çok seviyorum derdim.

O kadar özlüyorum ki o günleri. Hep keşke daha sindirerek yaşasaymışım, keşke öyle yapmasaymışım, söylemeseymiş diyorum şimdilerde. Ne yazıkki şu anda onlardan uzakta yaşıyorum ve onları çok özlüyorum. 2 çocuk annesi kocaman bir kadınım sözde ama hala şımartılmak annemle babamın arasında uyuduğum zamanlara dönmek istiyorum. Bizler 70'lerde doğan çocuklar kesinlikle çok şanslıymışız. Ağaç tepelerinden inmez, akşam saat 9'dan önce eve girmezdik. Kız erkek karışık oynadığımız oyunların haddi hesabı yoktu.

Şimdi benim küçük kuzularım ben olmadan asla sokağa çıkamıyorlar. Oyunlarını evlerde oynamak zorundalar. Bazen anlatıyorum kendi çocukluğumu onlara. Kızım o kadar özeniyor ki. Yaşamasını çok isterdim o güzellikleri.
Keşke..... Keşke elimde olabilseydi.