Keşkelerle yıkandım.!.

Keşkelerle yıkandım bu gece...

Yağmurlu bir şubat akşamıydı...

Sahildeki banklardan birinde oturuyordum.Damlalar ve ben ve birde deniz, önümde uzanan, benide içine al dediğim, sessiz sessiz dediğim, çünkü çürük bir elma yememiştim yinede ekşiydi içim, hastaneden yeni çıkmıştım ben, hayattan yeni çekilmişti babam.Beni cümle alem çıkarmıştı hastaneden, babamı sadece ben çekip almıştım hayatından.Ben, denizi seyrediyordum, onu kabir sıkıştırıyordu.Ağlayamıyordum, ağlayamıyor ve kusamıyordum, dışarı atamadığım gözyaşı ve kusmuk içimi ekşitiyordu.Denize küsmekten bahsediyordum, beni kabul etmiyordu.Yağmur damlaları yıkamaya başladı bu sefer keşkelerin yerine bir anda.İçimdeki gözyaşı ve kusmuk bu damlalarla atılsın diye çabalamam, kendi çapımda boşunaydı.Bir dünya dolusu keşkeleri yanıma alıp kendimden bile gitmeye çalışarak, yürüdüm...Kendim, hükümsüz.Mana üzerine cümle , mana üzerine hayat.Aynı şöyle der gibi şair:

Yaşamak, ağır aksak
Bir parça mavisini kaybetmiş deniz
Bir parça ağlar olmuşum ben
Bir parça gitmişsin
Bir parça üşümüş istanbul.

Keşkelerle yıkandım, ıslandım...Keşke....