Hiç bir yere gitmiyor bu çoçukluk...

Ne güzel şeydi çoçukluk...Kimseye hesap vermediğimiz pervasızca yaşadığımız bir zaman...

Yak, yık, kaç, koş....

Çoçuksun işte...

On iki yaşlarında bir veledim ama okkalı veledim.

Ceza almışız kuzenimle, evde guguman kuşları gibi sus pus oturuyoruz.Kimsecikler yok evde...Zaten olsa başımıza birazdan okuyacaklarınız gelmez:)

-Kuzencim, bir canım sıkılmış anlatamam dedi sivri zeka kuzenim.
-İşin mi yok ya canın sıkılmış, gel yak beni.!. (Benim ondan kalır yanım yok yani.!.)
-Valla, nerondan sonra benimde adımı ezberletecen desene....
-Beni yak, kendini yak, herşeyi yak...Başımızı yaktığın yetmiyormu zaten?(Ceza kuzenimin yüzünden zaten)

Gibi bir dialog geçtikten sonra kuzenim elinde çakmakla kapıda göründü.Görünmesiyle deneme amaçlı tutuşturduğu pamuk ( hayatımda ilk defa pamuğun böyle yandığını gördüm) yandı, yandı, yandı.!.Korkuylada
elinden fırlattığı pamuk yatar pozisyoda olan bedenizin tam karnının üstüne düştü, tabi ben korkudan ne yapacağımı düşünürken ben üstümden pamuğu koltuğa attım, attım, attım.!.!.O koltuk yandı, yandı, yandı.!.Koltuk süngerleride ne yanarmış kardeşim.!.Deneme yanılma dedikleri bu olmalı heralde.!.

Bu deneme yanılma ve can sıkıntısı annemlerin gelip okkalı tokatlarıyla ve azarlarıyla sona erdi.Bizede kuzenimle aklımıza geldikçe güleceğimiz pek çok hatıradan biri oldu.

İşte budur çoçukluk.!.
Aslında hiç bir yere gitmez hepimizin içindedir hala.Sakın kaybetmemeniz dileğiyle...İçinizdeki çoçuk sizinle büyümesin....