Kibir ve para, kişiliğin önüne geçince

Unutur insanoğlu;

Kuru soğana vurulan yumruğu, mangalda pişirilen hamsiyi, çinakopu, lüferi, levreği…

İp bağlayıp, kuyudan kovayla çekilen karpuzu...

Fareli bağ evinin önünde, asma altında yapılan sohbeti, muhabbeti.

İçilen demli çayı…

Naylon terliklerin yerini simli sırmalı terlikler, lastik ayakkabıların, çizmelerin yerini; İtalyan köseleler alınca, muhabbetçileri de değişir tabi!

Hepsi takım elbiseli, siyah gözlüklü beyler…

Boynuna, kulağına, koluna ve parmağına pahalı takılar takıp takıştırmış, boya küpü; dekolteli bayanlar!

Soğuk, yapmacık yüzler…

Konuşma dilleri değişik gelir seneler sonra!

Tanıyamaz olursun bu insanları

Kalın, kaba ses ve bedenden çıkmaya zorlanan, yapmacık sosyete zarafeti!

Samimiyetsiz yabancı kelime hayranlığı…

Özüne ters davranışlar…

Diz boyu yalan!

Türk filmlerindeki gibi “Zengin kız, fakir oğlan” 

Cicili bicili salonlarda yapılan kutlamalara nezaketten sıkıştırılsa bile birkaç eski dost;  Memlekete döndüklerinde “Ne büyük adam olmuş bizim Şevket ağ” desinler diye davet edilirler! Çatlayıncaya kadar yesinler diye, pahalı sosyete yemekleri ve içkileri ikram edilir kendilerine.

Eski dostlar ve samimi dostluklar mazide kalmış bir anı, bazen bir hata olarak görülür çoğu zaman. Taşradan hanedanlıklarına sızan insanlar; Paşazadeleri için her zaman ifşa edilme riski taşır! Uykuları kaçıran tatsız tuzsuz bir hikâyedir aralarındaki yaşanmışlıklar!

Film  “SON” ve ya “THE END” yazana kadar bu zenginliğin ve hayal âleminin tadını çıkarmalı büyük ağabeyler. Ne de olsa görüp görecekleri son bahar güzelliğidir bugün yaşananlar.

Her ne kadar “içinde size de yer var” dedikleri günler, mazide insanlıklarını yitirmemiş, para ve kibir’in esiri olmadıkları günlerde verilmiş bir söz olsa bile; zaman unutturuyor insanlara…

“Helallik” almayı bile

Unutur insanoğlu!

M.Talip Girgin