Kimin suçu??

Anne adaylarının en büyük dileği yavrularını sağ salim dünyaya getirmektir. Ben de karnımı tekmeleyen yavruma kavuşmak için gün sayıyorum. Herşey yolunda gitti, sorunsuz , sağlıklı hamilelik dönemi geçirdim. Dayanılmaz sancılar bebeğimi kucağıma alacağım günün geldiğinin göstergesi, hastane odasında kıvranıyorum. 

Özel hastaneyi ve doktorumu maksimum itina gösterileceği umuduyla tercih ettim. (o yıllarda ultrasonografi cihazı yaygın değil). Herşeyin yolunda gideceğine, doktorumun başımda bekleyeceğine inanmış bir anne adayı olarak beklemekten başka çarem yok. Geciken doktoru beklemeye dayanamayan bebek dünyaya gelmek için ısrar ediyor. Özel hasta olduğum için ne başka doktor ne ebeler müdahele edemediler. Sonuç boynuna dolanan kordonla oksijensiz kalan yavrum mosmor doğdu. Ne müdahele yaptılar veya yapmadılar mı bilmiyorum. 

Bebeğimizi büyütmenin sevinciyle doğum anında olanları unuttuk. Yaşıtlarına göre gelişim geriliği göstermeye başlayınca acı gerçekle yüzyüze geldik. Ömür boyu sürecek maratonun başladığının farkındayım. Bu süreçte bütün yolları denedim. Asıl sorun okul zamanı geldiğinde başladı. İlkokuldan bugüne kadar birlikte okudum . Her ayrıntıyı bıkmadan usanmadan tek tek anlatarak, sınavlara birlikte çalışarak çok zor eğitim dönemi geçirdik. Şimdi genç bir insan, hala dizileri filmleri izlerken açıklamalar yapıp anlamasına yardımcı oluyorum. Yaşananların nedeni ne ben ne de çocuğum, kimin suçu bilmiyorum. Yaşamımın başka birinin yarım saatlik gecikmesiyle kararabileceğini söyleselerdi asla inanmazdım. Sabrımın tükendiği anlarda niye ben diye sorup hemen vazgeçiyorum. Yaşam sınavlarla doluysa yavrumda benim sınavım, başardığım kadarıyla şükürler olsun.......