Kır korkunun belini, faydası yok Sana!

İnsan kendine neden güvenmez, neden kendini birine bırkmak istemez. Sevmek kadar güzel olan bir şeyden neden kaçar ki insan. Bunları soru kalıpları halinden çıkartmak istediğim için soru işaretlerini kullanmıyorum.

Hayatım boyunca sevginin içindeydim hep, bir adım gerisinde olsam da. Ama tamamen hiç kaçmadım. Omzumu dayayacağım bir omuz hep bıraktım bir adım önde ya da bir adım arkamda. Ama önümdeydi çoğu zaman. Gözlerimin önünden kaçsın istemediğimden.

 Şimdi sevmek istiyorum, tamamen ne bir adım geride ne bir adım arkada. Öğretmek istiyorum sevmeyi.

 Korkular! Ah o korkular değil mi maffeden bizleri?

 Halbuki izin ver, bırak kendini bak nasıl güzel olacak her şey.
 Bir insan görmeden, denemeden nasıl karar verir bir şeylere?

 Sorulara dönüştü yine cümleler. Bazen cevabı ne kendimde ne karşımdakinde bulabiliyorum.

 Çaresizliğe inanmıyorum! İnandığım anda düşerim, düşmekten değil korktuğum; gitmekten, vazgeçmekten... Canım yansın, umurumda değil.

Cesaretim büyük, ateşlerin içinden geçmeninde tadı vardır elbet.

Sevmekten korkanlara üzülüyorum, hayat çok kısa. Aslında bunu düşünmek de yanlış fakat aklının bir kenarında dursun. Yarınları da yaşa ama bugünü yaşadığın gibi. Sanki yarınlar bugünmüş gibi.

Yalnızlık boyun bükmektir. Önce teker teker giderler sonra hepsi!
Tek başına kalmaya benzemez yalnızlık, ölümdür. "Ben yalnız kalmam" deme, sevmekten korkup, zarar verirsen sevenlerine, giderler.
 

Sadece sev!

Sevgiyle kalın, gülümseyin...

Pelin