Kırık Kelamlar

Kalemi çağırıyor ellerim, hüzün bir hikayenin ardından sözcükler birikiyor gönlüme. İbadet eder gibi eğiliyorum kelamların önünde.

Gökyüzüne kaldırıp başımı bırakıyorum göğüs kafesimde biriken tütünleri, umudun elleri omuzumda. İnce ince işleyen keman seslerine minnettar karmaşalar. Hırçın kuşlar gibi uçuşuyor dermanlar.

Zamanı merhem ediyorum yaralarıma. Faili meçhul kırık hayallerimin, bilinmez dualar dudaklarımda. Anlamı meçhul olaylar saçlarımdan tutup sürüklüyor karanlıklara. Anlatamaz oluyorum, sükut ediyor dilim. Çaresiz her bir hücrem. Kayıp bir gemide ufku gören acemi gezginler gibi bakıyorum geleceğe.

Omuzlarımdan tutup sallıyor rüzgar en sert darbelerle. Hem yıkılma deyip hem en güçlü boranlarıyla geliyor üzerime.

Hayatta kalış hikayem oluyor kaybedişlerim. Dev çınarların gölgesinde sessiz ve kimsesiz bi şekilde yitip gitmek istiyor gönlüm. Tenim alev alev. Sol göğsümün hemen üzerinde ince bi ağrı. Kafamın içinde konuşup duran binlerce kadın. Susturamadığım bir yığın insan. Çirkin sözcüklerin hedefi olan kırık yüreğim. Kimsesiz bir Meram dilimde.

Kimsesiz ve çaresiz