Kırmızı Gül Demet, Demet

6 yaşındaydım, Erzurum’da yaşadığımız konağın 2nci katında annemlerin odasından güzel bir türkü sesi geliyordu. "Rahmetli annem Kırmızı Gül Demet Demet" türküsünü söylüyordu, sesi çok güzeldi.

Biz kardeşlerin hepsinin de sesi güzel, ananıza çekmişsiniz derler. Türküyü bitirince yanına koştum yalvarmağa başladım: “Ne olur anne bir daha söyle ne olur.” Dayanamadı tekrarladı:

Kırmızı gül demet, demet
Sevda değil, bir alamet,
Balam nenni yavrum nenni.
Gitti gelmez o muhannet,
Şol Revan’da balam kaldı,
Yavrum kaldı balam nenni.

Kucağında uyumuşum. Hey gidi günler hey şimdi anacığımın mezarı başına gidip dua edip ayrıldıktan sonra o türküyü mırıldanıyorum içimden. O gün aşağıdaki mısralar aklıma geldi birden, sizlerle paylaşıyorum.

Kırmızı gülleri demet yapıp,
Mezarına bıraktım,
O güzel türkünü söyleyip,
Anacığım seni andım.
Ölürsem bir gün mezarının üstüne,
Gömülmektir muradım,
Benim melek yüzlü anacığım,
İyi ki sen bizleri doğurdun.

NAHİDE ÇELEBİ