Sabahattin Ali

Sevgili Sabahattin Ali,

Sen okuduğum en güzel kitapların yazarısın biliyor musun ve benim de en iyi arkadaşım oldun uzun geceler boyunca.

Çok saçma biliyorum, oturup hayali bir arkadaşa mektup yazmak, hele ki bu isim bir de Türk edebiyatının dev ismi olunca insana aptalca geliyor biliyorum. Ama sen nasıl desem içimi cız ettiren, yüreğimi parça parça eden, o kitapların yazarısın ve ben de seni keyifle okuyan, kitaplara meraklı salağın teki, belki de herhangi biriyim.

Kitap okuyan insanların alay konusu olduğunu fark ettiğimden beri daha fazla susup hayali arkadaşlara sığınıyorum. Ben o uzun ve yalnız zamanlarım da seninle arkadaşlık etmeye başladım. Hayır, hayır şizofren falan değilim, sadece sizin anlayamayacağınız kadar çok yalnız biriyim. Ve bu yalnızlığım bana öyle kutsal geliyor ki zamanla, nasıl desem hani masallarda ki gibi, yalnızlığımla beraber kendimi bir saraya kapatıp orada kitaplarla yaşıyorum.  Ara sıra yanıma gelmek isteyenler oluyor ama asıl yalnızlığıma kimseyi yaklaştırmıyorum gelen gideni sarayın bahçesinde, gül kokularının arasında ağırlıyorum ama tepeye kimse çıkamıyor.

Oraya ben sadece seni koydum Sabahattin Ali. Bazen hayalimde bana saatlerce “Kuyucaklı Yusuf”un atını dağlara sürdüğünde nereye gittiğini anlatıyorsun, bazen de Yusuf’un Muazzez’e olan sevdasını anlatıyorsun. Bazen “Kürk Mantolu Madonna’nın Raif Efendisi oluyoruz ve bir aşk acısını birlikte çekiyoruz,  o mektupları teker teker okuduğumuzda santim santim çürüdüğümüzü hissediyorum.  Sonra herkesten kaçıyoruz, en çok da Raif Efendi’nin o melankoli halinden kaçıyoruz.  Sonrasında gidip bir “Sırça Köşk” te oturuyoruz seninle. Bazen bir “Değirmen” oluyoruz birlikte, sessizliğimiz uzuyor yalnızlığımız büyüdükçe büyüyor. Bazen Filiz’e özlem içeren şiirlerini önce bana okuyorsun, sonra hasret duygusu sarınca etrafımızı dayanamıyoruz ve “İçimizdeki Şeytan ile kavga edip duruyoruz. Sonra sessizliği gömülünce ruhlarımız, içinde hasret acısı olmadan, bir sevdaya yenik düşmeden  “Yeni Dünya” hayalleri kuruyoruz. 

Hadi İtiraf ediyorum çoğu zaman Filiz’e yazdığın şiirleri de kıskanmıyor değilim. Ben senin gibi hasretimi anlatamadığım için dizelerde kendimi yerlere çalasım gelir o zamanlarda. Sonra bir bakıyorum ki,  ikimiz birden Sinop Cezaevine düşüyoruz. Güneş görmeden, kitaplar olmadan, bir başına sanıyorsun kendini ama ben hep yanında oluyorum. Benim yanımda da kimsenin olmadığı zamanlarda hep senin olduğun gibiyim şimdi ben yine.

Dışarda mevsim baharmış hani sen şiirin birinde öyle diyorsun ya,  gözünde dereler çaylar akıp giderken, dışarda deli dalgalar duvarları yalarken, dağlara çıkıp gezmeyi, hatta dağları mesken tutmayı hayal ederken avluda volta atıyoruz birlikte. Ve sen başını kaldırıp gökyüzüne baktığında  yalnızlığımıza iyi gelir belki diye adı umut doğuran o şiire başlıyorsun. “Aldırma Gönül “diyorsun. Göz göze geliyoruz ağladığımız duyulmasın diye, gözlerimizi kaçırıyoruz.

Sen Sabahattin Ali, diyorum ne güzel bir adamsın böyle ne güzel seviyorsun insanları diyorum. Filiz’e olan hasretini ilmek ilmek büyütüyorsun içinde, o özlem duygusu ile kızım kavramını da öğreniyorum seninle birlikte.

Bu yalnızlık da aldı yürüdü.

Herkesin birbirine bu kadar yabancılaştığı bir zamanda benim seninle arkadaşlık etmem çok da saçma değil kanaatimce diyorum.

İyi şeyler de oluyor arada sırada.

Ama sonra karanlığın içinden bir adam geliyor onun da adı Ali’ymiş. Yurt dışına gitmek istediğinde mola yerinde Tekirdağ’ dağlarında sen gökyüzüne bakarken arkadan kafana vurup öldürüyor seni. Daha sonra ifadesinde söylüyor devlet istedi ben de öldürdüm diye. Onun da Ali’miş. Adaşın olan bir adam tarafından hayatını  izinsiz alıyor senden.

Sen uçup gitsen de buralardan, olsun kitaplarınla en çok da benim hayali arkadaşım olarak kalmaya devam ediyorsun.

Cennet Güvenç