Kırmızı gül sende kaldı tamahım..

Ben de oynadım hep, herkes gibi. Maskelerimi hep cebimde taşıdım. İhtiyacım olduğu her an elimin altında oldular. Örneğin, sıkıldım patlayasıya; karşıma geçip, hayatımdaki her hangi biri, benim için en anlamsız şeyleri büyütüp yakındığında, “Sen neden bahsediyorsun?”, ” Ne kadar boş şeyler anlatıyorsun! ”, “Bu saçmalıklardan bana ne kardeşim?” diye haykırmak geldi içimden, oysa ben tuttum, “anlayışlı dinleyici” maskemi taktım.

Aşık oldum deli gibi. Sevilmediğimi hissettiğimde, karşılıksız sevdanın yüzümdeki izlerini “umursamazlık” maskemin altında sakladım. Göz yaşlarımın çürüttüğü asıl suretimden geriye yegane kalandı “hiç de umurunda değilmiş” gibi duran maskem, her şeye karşı ilgisiz tavırlarım...

Kimi zaman isyan etmek istedim, bir çok şeye… Koca dağları söküp köklerinden hınçla, hırsla yıkmak isyanıma sebep olanların başına… Bunca sinirime dayanamazken dağlar; ben “mülayim” maskemle çıktım ortaya. Bastırdım, içimin dipsiz bir kuyu olmadığını sarsılarak anlayana kadar…

Hepimiz oynuyoruz. Her gün çevremizde, yüzüne gülerken nefret ettiğimiz, kıskandığımız hatta içimizden küfürler saydırdığımız bir sürü insan var. İç dünyalarımızla dış dünyalarımızın alakası yok. Ne güzel anlatır “Stendhal” bunu “Kırmızı ve Siyah” ta. İçi ayrı, dışı ayrı bir mahlukat insanoğlu…

Ama bir nokta vardı ki, oradan içeriye maskelerimle giremezdim. Giremedim. Soyunup tüm ağırlıklarımdan, fazlalıklardan; durup kapısında, silinip makyajımdan, bıraktım kendimi kollarına senin kırmızı gül…

Anladım ki aşk; sesimizin, yüzümüzün, tenimiz ile beynimizin maskelerini söküp parçalayıp attığımız, çırılçıplak, bir ölü veya bir yeni doğan sadeliğinde kaldığımız; utanmadığımız, saklamadığımız, çekinmediğimiz, bütün ezik ve eksik ve zayıf ve eğreti yanlarımızla kabul gördüğümüz, o ipeksi sadeliktir. Bir kere yakalanabilmişse –ki bu da şansa bağlıdır- sonradan kaybedilince hep, herkeste o özlenir;

Kırmızı gül, sende kaldı tamahım…

D. Dara KILINÇ