Komşularınızı tanıyor musunuz?

Valla ben tanımıyorum!

Ha sahi, bir süre önce aynı apartman sakinlerinin araba park yeri meselesinden dolayı yumruk yumruğa girilmesine ramak kaldığı bir olaya şahit olmuştum.

Yani kavgalarda vesile olmasa, aynı apartmanda oturan insanlar neredeyse birbirlerini hiç tanımayacaklar.

Neymiş efendim?

Arabasını yan parketmiş mişte, ona yer kalmamış mış!!

Sanki aralarında yıllardır süregelen bir kan davası var sanırsınız!

Yani küçük bir kıvılcım yetiyor da artıyor bile kapışmalarına!

Hani bir tesadüf eseri yoldan geçenler tarafından araya girilmese vay halinize.

Kaçıncı katta ve kaç numarada oturduklarını ancak aralarında barış sağlandıktan sonra öğrenebiliyorlar maalesef.

Hem de ne acıdır ki, aylar yıllar sonrasında!

Oysa hayat paylaşınca çok daha anlamlı oluyor.

İyi günde, kötü günde!

Ama ne mümkün?

Günümüz koşullarında insanlar bir merhabayı dahi esirgemekle kalmayıp, birbirlerini rahatsız etmek için adeta yarışmaktalar.

Çocukluğumdan hatırlarım, yeni bir eve taşındığımız zaman komşular mutlaka hoşgeldinize gelirler, yardıma ihtiyaç olup olmadığını sorarlardı.

Hatta yemek bile getirirlerdi.

Çünkü eskiden, belli sayıda insanlar yan yana, bahçeli evlerde sosyal açıdan birbirleriyle daha yakın ve samimi bir yaşam sürerlerdi.

Hemen hemen her anı, acıyı ve mutluluğu birbirleriyle paylaşırlardı.

İnsanlar artık birbirlerine hal hatır sormak yerine, incir çekirdeğini doldurmayacak bahanelerle kavgalar etmeye başladılar.

Ve ne yazıktır ki günümüzde, yanındaki, altındaki ya da üstündeki komşularını tanımadan, onlara en acil durumlarda yardım için nasıl başvurabileceklerini düşünür oldular.

Sonuçta “ev alma komşu al” Atasözümüz'ün anlamı yavaş yavaş yok olmaya başladı.

Bir kahvenin kırk yıl hatırı yok artık!!!.