Konuşurken yüzünüze bakmıyorsa dinlemiyormuş; söylediğini duyuyorsam dinliyorum demektir

Karşınızda heykel mi kesileceğiz? Aslında siz konuşanlar karşınızdakinin sizi dinleyip dinlemediğinden değil kendinizden emin değilsiniz. Söyledikleriniz nere gidiyor? Boru gibi de sesiniz çıkıyor! Duymamak zaten mümkün değil. Dinlemek duymak değil mi; işittiğimiz zaman dinlemiş olmuyor muyuz? Bir de konuştuklarınızın özetini çıkaralım isterseniz. Ne yapsak ne etsek tavşan gibi kulaklarımızı mı diksek acaba! Başını çevirsen beni dinlemiyorsun diyor!

Ben konuşurken hiç öyle mostralıklar yapmıyorum. Gözünü gözüme dikecekmiş, arada sorular soracakmış. Dinleyende sorun yok, konuşan kendinden emin değil. Konuştukları bir şeye benzemiyor ya onaylatıp rahatlayacak. Karşısına dikilip iki de bir he he diyecekmişiz. Arkası dönük olsun, sırtını dönsün, işini yapsın, hem de bizi dinlesin nolur ki. Kulaklarıyla dinliyor başka yeriyle değil. Dinleyen yüzünüze bakmazsa saygısızlık yapmış oluyormuş.

Amerikan filmlerinde görüyoruz; konuşanla dinleyenin hiç alakası yok. Biri on metre ötede çalışıyor, diğeri anlatıyor. Beni dinlemiyorsun diye kapris kompleks yok. Dinlemenin şeklimi olurmuş. Karşısına oturacakmışsın. Gözlerini gözlerine dikecekmişsin. Arada sırada sorular sorup evet hayır anlamında başını oynatacakmışsın. Cahil bunlar, psikolojisi bozuk hepsinin de! Adamı bırakıp çayını karıştırsan beni dinlemiyor diyor. Böylelerini dinlemek gerçekten işkence. Beni affedersin tuvalette bile dinleyebilirsiniz; duymanız yeterli!