Kopan Takvim Yaprakları...

Yapraklar kopar takvimden... Bir tane, beş tane, on beş tane...Ve üç yüz altmış beş tane...Takvimden kopan her sayfa eklemektir aslında ruhuna, varlığına, yaşamışlığına bir şeyleri... Öğrenmektir aslında hayatı koparılan yaprakların yürekte bıraktığı izlerle.

Uğurlamayı öğrenirsin takvimin bir sayfasında canından bir parçayı. Acıyı eklersin yürek takvimine. Ekmeğini, uğurladıklarının anılarıyla katık edip, özleme banarak yemeyi öğrenirsin.

Bir başınalığı öğrenirsin takvimin bir sayfasında, acıların estirdiği fırtına önlerinde.

Eyvahlar ederken yüreğin, acıları paylaşacak dostlar yazılmıştır takvimin kopan başka bir sayfasına. Paylaşmanın ömrüne eklediği huzuru öğrenirsin.

Kopardığın başka bir sayfanın satır aralarına gizlenmiştir bir çocuğun gülüşü, içtenliği, saflığı.Çocukları mutlu etmenin seni nasıl zenginleştirdiğini öğrenirsin.

Evlatlarımız için yazılmıştır koparılan başka bir sayfa...Tane tane harflerin bir araya toplanıp doldurduğu satırlar gibi, büyüdüklerini, çoğaldıklarını, kendi hayatlarını yazdıklarını öğrenirsin.Ne yazarsa yazsın kopan sayfalar, onların mutluluğu için koşamayacağın yol, aşamayacağın dağ olmadığını öğrenirsin. Gözbebeğim dersin onlara ve gözünün bebeğini görmeden hiçbir şey göremediğini öğrenirsin.

Koparmaya devam edersin yaprakları.Yazılıverir yapraklara hayatın telaşesi. Aynı sofrayı paylaşıp, aynı yatakta yastık savaşı yapıp, aynı ananın “ben sizi adam ederim” diye fırlattığı terliklere beraber siper aldığın kardeşlerini özlersin. Büyüyüp adam olmanın, kardeşliği büyütmediğini, el alem diye yaşamına yazılanların dar zamanda imdadına kardeşten tez yetiştiğini öğrenirsin.

Takvimden kopan her sayfa eklemektir aslında ruhuna, varlığına, yaşamışlığına bir şeyleri... Öğrenmektir aslında hayatı koparılan yaprakların yürekte bıraktığı izlerle.

Baharı yazan sayfalar vardır kopardıkların arasında. Tomurcukların hayata tutunma çabalarını görürsün.Sabrın, umudun, sevginin kurumuş dediğin dalları nasıl bin bir renge boğduğunu öğrenirsin.

Kavurucu sıcakları yazan sayfalar okursun. Susuzluğun dayanılmazlığını hissedersin dudaklarında. Yağmur yüklü bulutlar arar gözlerin gökyüzünde. Sağanağında ıslanacağın gönüller arar yüreğin. Sevgiye susuzluğun bir başka kor olduğunu öğrenirsin.

Karakışlar geldi diye yazar kopan sayfalarda. Yazılanın aksine öyle bir beyazlık kaplar ki ortalığı, buğdayın kar altındaki gülümseyişini hissedersin. Bu tek rengin bütün kirlilikleri örtüğü gibi umut ve sevgiyle koparabildiğin her sayfanın seni ve ömrünü yazdığını öğrenirsin. Koparırken yaprakları, hayatı her dilden konuşmayı ve anlamayı öğrenirsin.

Ne mutlu sana;

Koparılan takvim yapraklarının ardından, elde var sağlık, elde var huzur dediysen.

Bahtiyarlığın daim olsun;

Elde var beni benden, beni yüreğinden, beni kendinden bilen dostluk dediysen...

Nazar değmesin sana;

Ömrün faniliğini bilerek koparırken yaprakları, gönül takvimine insanlığı yazabildiysen.

Mutlu yıllar...

Lillo