Koparılıverme ihtimali...

Çok zaman önce Ece Temelkuran’ın bir yazısını okumuştum. Defterime not ettiğim ve beni çok etkileyen bir paragraf vardı orda: “Taşı delip çıkan çiçekler taşla hesaplaşır. Taş durur, çiçek yürür. Aslında uzun düşmanlıklar da bir sadakat meselesidir. Yani çiçek de taş da birbirlerini bilir. Ama esas mesele yoldan öylesine geçen, yani öylesine geçiverirken, çiçeği öylesine koparıverme ihtimalidir. Taştan çıkan çiçeğin göze aldığı asıl budur.” [1]

Her zaman böyle olur. Ne zaman bir desteğe, bir umuda ihtiyaç duysam, bir şekilde gelir beni bulur. Baktığım bir fotoğraf, okuduğum bir yazı ya da şiir, yanından geçtiğim birinin yanındakine söylediği ve benim kulak misafiri olduğum tek bir cümle, bir gazete ya da yırtılmış bir takvim yaprağından annemin okuyuverdiği bir cümle, anneannemin anlattığı bir hikâye…

Bu yazıda öyle bir zamanda geldi ki ciddi ciddi “Neden yaşıyoruz ki?” diye düşündüğüm bir zamandı. Hani bazen insan hayata dair umutlarını tümden yitirir ya… Öyle bir zamandı. Aslında o kadar kolay değildir elbette umudunu yitirmek. Umudumuzu yitirdiğimizi sandığımız zamanlar aslında hayattan yorgun düştüğümüz zamanlardır. Her şeyden sıkıldığımız, bunaldığımız zamanlardır. Her şeyin aynılaşmaya başladığı zamanlardır. Sadece bir süre durmaya, aklımızı toparlamaya, yenilenmeye yeniden kendimiz olmaya ihtiyacımız vardır. Yoksa kolay değildir umudunu kaybetmek.

“Taştan çıkan çiçeğin göze aldığı asıl budur.” Her şeye rağmen yaşamaktır o incecik, kırılgan sapa can veren. Sorumun cevabını buldum sonunda. Sadece var olduğun için yaşamak. Her şeye rağmen her an koparılıverme ihtimaline rağmen yaşamak.

Sabah radyoda dinlediğim haberler koparılıverme ihtimalinin ne kadar güçlü olduğunu ansızın gelen bir şamar gibi vuruyor yüzüme. Bir çocuk camı kırık bir pencereden düşüyor… Daha 3 yaşında… ve direniyor. Gencecik bir balet bacaklarını kaybediyor… Bir bebeğin doğarken kafası kopuyor… Herkes birer birer kopup gidiyor hayattan…

Pencereden bakıyorum. Sokakta insanlar çılgın bir koşturmaca içindeler. İşe yetişmeye çalışanlar, alışverişe gidenler ve daha bilmediğim pek çok şeye koşanlar… Taşı delip çıkmış çiçekler gibiler… Koparılıverme ihtimalini göze almış gibiler… Koştura koştura yaşıyorlar… Her şeyi göze alarak…

[1] ECE TEMELKURAN- İçerden Kıyıdan Konuşmalar